نوشته ای به قلم ندا سعادتی نسب به مناسبت فروریختن ساختمان متروپل در آبادان؛
بزرگنمایی:
تسلیت واژه پرتی است.
به آبادان، خوزستان و ایران چطور تسلیت بگویم؟
کجاست تسلی؟
آرزوی کدام آرامش را دارم؟
به آبادان تسلیت نگویید
✍🏻ندا سعادتی نسب
«تسلیت واژه پرتی است.
به آبادان، خوزستان و ایران چطور تسلیت بگویم؟
کجاست تسلی؟
آرزوی کدام آرامش را دارم؟»
چه امیدی به آمدن فرداهای در آرامش دارم؟
این واژه در گورستانی مملو از آرزوهای مرده، گمشده...
روی هر مزار که بنگرم میبینم تاریخ تولد ندارد، تاریخ زیستن هم ندارد فقط تاریخ مرگ حک شده بر آن.
چطور است که این روزها هیچ کس زندگی نکرده، به انتها می رسد؟
خوزستانم دلی پر خون دارد ولی چهره پردردش در گرد و غبار و صدای کمکش در زیر آوارها به جایی نمی رسد!
ایرانم دلی شکسته و تکه تکه دارد ولی حال شیون ندارد.
امروز روزی بود که ممد و یارانش جان خود را نثار خاک وطن کردند تا خرمشهر آزاد شد...
ولی چه بهتر که نبودند تا ببینند چطور خونشان پایمال می شود.
حیف که آدمهای درست رفتند و جایشان را آدمهای نادرست و عوضی اشغال کرد.
همان آدمهایی که از جنگ و روزهایش بجای وام داری، برای خود چتر ساختند و مثل بختک افتادند روی روح و جان مردم.
همان مسئولینی که بجای خجالت کشیدن و جبران مافات، کمک می کنند به ساختن برج هایی مثل متروپل و سناریوی فراری دادن این از خدا بی خبران چقدر محتمل!
گوینده تلویزیون که در محل حادثه است می گوید؛ جراحت های خفیف!
آخر چرا؟ چقدر کتمان و سانسور؟
نمی دانم صدای شیون و زاری اطراف را نمی شنود؟
صدای فریاد کسانی را که با دست خالی در حال بیرون آوردن عزیزانشان از زیر آوار هستند را نمی شنود؟
گفته شده بیش از 50 نفر هنوز زیر آوار مانده است، کسی حجم عظیم این همه آوار را نمی بیند؟
با لغات بازی نکنید. با احساسات مردم بازی نکنید. با جان و مال مردم بازی نکنید.
اگر نمی توانید دردی درمان کنید و مرهم باشید اینقدر زخم نزنید.
دردهای کهنه را تازه نکنید. ما دیگر پُریم، اشباعیم از درد و مصیبت.
روزی نیست که عزا نباشد. درد نباشد.
چقدر درد ببینیم و درد بکشیم؟
تا کی باید جور مسئولین فاسد را بکشیم؟
در این حجم سنگین اندوه و مصیبت، تسلیت به چه کار می آید؟
ما که از این همه تسلیت گفتن خجالت زده ایم شماها را نمی دانم!
خرداد 1401
سه شنبه ۳ خرداد ۱۴۰۱ - ۱۹:۲۸:۲۵
منبع: صبح ملت نیوز