به گزارش ایسنا، این در حالی است که این مرکز می‌توانست پیش از فعال شدن مجدد کانون‌های گرد و غبار هشدارهای لازم را به مراجع مختلف در استان خوزستان از جمله استانداری بدهد تا امروز شاهد از بین رفتن نهال‌کاری‌ها در کانون‌های گرد و غبار ماهشهر، فعال شدن کانون‌های فوق بحرانی گرد و غبار شرق اهواز و تپه‌های شنی دشت آزادگان و... نباشیم.

یکی از موانع بزرگ در راه فعالیت پژوهش و پژوهشگران ایرانی یعنی " نبود حمایت"، حالا  بیش از همیشه خودنمایی می‌کند؛ مانعی که مرکز تحقیقات ریزگردهای دانشگاه شهید چمران اهواز را به دلیل تامین نشدن سالانه تنها 200 میلیون تومان اعتبار، به سرنوشت ده‌ها مرکز و پژوهشکده دیگر در دانشگاه‌های کشور مبتلا کرده است.

اما به نظر می‌رسد که سهم مرکز تحقیقات ریزگردها و دانشگاه از اعتبار هنگفت مهار کانون‌های گرد و غبار هیچ نبوده است.

در حال حاضر و با توجه به فعال شدن کانون فوق بحرانی شرق اهواز، فرصت چندانی برای آزمون و خطا وجود ندارد و باید با برنامه، از نگاه صرف دولتی خارج شد و در تعامل با دانشگاه و نخبگان، به سوی کاهش اثر ریزگردها قدم برداشت.

به گفته معاون پژوهشی سابق دانشگاه شهید چمران اهواز، هر چند دانشگاه تمام تلاش خود را برای سر پا نگه داشتن این مرکز مهم کرد اما تا وقتی "متقاضی" نباشد، اساسا ارائه خدمات بی‌معنا و بیهوده است.

برای اطلاع از جزئیات این موضوع با معاون سابق پژوهش و فناوری دانشگاه شهید چمران اهواز گفت‌وگو کردیم که در ادامه می‌خوانید:

تعطیلی مرکزی حیاتی به دلیل تامین نشدن 200 میلیون تومان!

دکتر علی حقیقی، معاون سابق پژوهش و فناوری دانشگاه شهید چمران اهواز در گفت‌وگو با ایسنا، در این خصوص اظهار کرد: تا زمانی که مسئولیت معاونت پژوهشی را بر عهده داشتم وضعیت این گونه بود که دانشگاه از محل بودجه گرنت پژوهشی و بودجه پژوهشی، مقداری اعتبار در حدود 200 میلیون تومان برای مرکز تحقیقات ریزگردها تعیین کرد اما از طرف استانداری، جهاد کشاورزی، سازمان آب و برق و دیگر نهادها که به گونه‌ای با مساله ریزگردها در ارتباط بودند، هیچ اعتباری پرداخت نشد و حمایتی نشد. 

وی افزود: اگرچه بودجه هنگفتی برای مقابله با گرد و غبار از طرف دولت پرداخت شد اما هیچ چیزی برای تحقیقات در خصوص آن به دانشگاه پرداخت نشد. حتی تلاش کردیم که برای این مرکز یک وام بگیریم تا تجهیزات مورد نیاز و هایتک را تهیه کنیم و وزارت علوم نیز همکاری خوبی کرد اما متاسفانه با تشدید تحریم‌ها روبه‌رو شدیم.

عضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز با اشاره به اجرای برخی پروژه‌ها از محل بودجه دانشگاه، گفت: برخی پروژه‌های گرد و غبار را از بودجه پژوهشی دانشگاه اجرا کردیم اما عملا از بیرون از مجموعه در زمانی که من مسئولیت داشتم ریالی پرداخت نشد و به نظر می‌رسد قبل از آن هم نبوده است.

وی بیان کرد: شاید در حد یک پروژه کوچک که همکاران خارج از مرکز اجرا کردند، حمایت شد اما برای مرکز تحقیقات ریزگردها هیچ هزینه‌ای پرداخت نشد و حمایتی هم انجام نشد.  

سهم مرکز تحقیقات ریزگردها از اعتبار هنگفت مهار گرد و غبار چه بود؟

حقیقی با بیان اینکه طبیعتا اعتبار باید از استان تامین می‌شد، تاکید کرد: با این وجود، ما مرکز را رها نکردیم و برای فعالیت آن خیلی تلاش کردیم اما متاسفانه هیچ چیزی از بودجه مربوط به ریزگردهای خوزستان برای بخش پژوهش آن پرداخت نشد.

وی گفت: البته برخی از همکاران پروژه‌های خود را که هزینه ناچیزی هم داشتند اجرا می‌کردند اما بابت تجهیز پژوهشکده، خرید وسایل آزمایشگاهی و اجرای پروژه کلان روی موضوع ریزگردها در دانشگاه، هزینه‌ای نشد.

وضعیت دیگر مراکز تحقیقاتی و پژوهشکده‌ها چگونه است؟

معاون سابق پژوهش و فناوری دانشگاه شهید چمران اهواز درباره وضعیت دیگر مراکز تحقیقاتی این دانشگاه در ارتباط با سازمان‌ها، گفت: تقریبا همه مراکز تحقیقات و پژوهشکده‌های دانشگاه همین وضعیت را دارند؛ همکاران هیات علمی هستند که پروژه را از سازمان‌ها می‌گیرند و در قالب این مراکز اجرا می‌کنند. اکنون پژوهشکده میادین و تجهیزات نفتی است که پروژه‌های بزرگی انجام می‌دهد اما به بقیه مراکز تحقیقات عملا هیچ توجهی نمی‌شود.

بودجه سالانه مراکز تحقیقاتی، ناچیز است

وی با اشاره به اینکه مرکز تحقیقات ریزگردهای دانشگاه شهید چمران اهواز سالانه نهایتا به 200 میلیون تومان نیاز داشت که آن هم از طرف دانشگاه و از بودجه پژوهشی دانشگاه تامین می‌شد، افزود: البته من این موضوع را در خصوص سال‌هایی که خودم مسئولیت داشتم عنوان می‌کنم؛ دو سه پروژه نیز که برای ریزگردها گرفته شد به همت همکاران بود و در قالب طرح ارتباط با صنعت انجام شد اما بودجه‌ای به صورت سیستماتیک برای تجهیز و راه‌اندازی و تحقیقات به مرکز تحقیقات داده نشد.

حقیقی در پایان با اشاره به مساله‌محوری دانشگاه‌ها گفت: در اینکه دانشگاه‌ها به سمت مساله‌محوری حرکت کرده‌اند، شکی نیست اما متاسفانه ارتباط سیستماتیک و مشخصی که در آن دستگاه‌ها و سازمان‌ها نیاز خود را مطرح کنند و یا حمایت کنند، وجود ندارد زیرا باور آن در کشور ما بسیار کم است و به این دلیل، پژوهشکده‌ها و مراکز تحقیقاتی در این حوزه عملا کارایی ندارند و اگر دفتر ارتباط با صنعت دانشگاه رشدی در این سال‌ها داشته است به دلیل حمایت دانشگاه است.

انتهای پیام