بزرگنمایی:

 چراغ روشن شعبان  
✍️مهری کیانوش راد  
 شعبان که می رسد ، دوباره یادت می آید ، چراغی در دوردست ها ، شاید هم نزدیک درِ خانه ی تو ، روشن است و تو در هیاهوی زمانه فراموش کرده ای .
نیمه ی شعبان که می رسد ، دوباره به یاد می آوری ، عدالت پیشه ی آیین توست و تو مدت ها به دنبال آن در هر کوی و برزن می گردی ، هزار بار به اندیشه ی غرب پناه برده ای ، هزار بار با پرسش چرا ؟ چرا ؟ 
و باز می پرسی و عطش ناسیراب تو ، پاسخ  می خواهد .
آب در خانه توست و تو تشنه لب گرد جهان می گردی.
ویژگی شگفتی دارد ، این انسان ،
نگاه به دوردست ها را دوست دارد ، قبل از کاوش اطراف خود . 
تاریخ شگفتی دارد ، این انسان .
تاریخ را که ورق بزنیم ، می بینیم شاعران شیراز چه تجربه تلخی از این شناخت داشته اند .
شاید همین دلیل سروده اند : 
«دوست در خانه و ما گرد جهان می گردیم . » / سعدی شیراز/
«سال ها دل طلب جام جم از ما می کرد / و آن چه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد .
 /حافظ شیراز/»
و یا مولانای بزرگ و داستان گنج در دفتر ششم که بن مایه ی داستان «کیمیاگر »نویسنده ی برزیلی شده است . 
در دفتر ششم مثنوی آمده است : مردی از شدت  فقر به خدا پناه برد . در خواب هاتفی به او گفت : گنجی در بغداد است ، به آنجا برو .
مرد به سوی بغداد رفت و برای معاش خود شبانه با روی بسته به گدایی مشغول شد . داروغه به عنوان دزد دستگیرش کرد و مرد اقرار کرد : بر اساس رویایی به جستجوی گنج به بغداد آمده است و از نیاز گدایی می کند.
داروغه صدق گفتارش را باور کرد و به او گفت : مرد بیچاره ، من هر شب خواب می بینم که در شهر مصر ، در فلان محله ، فلان خانه گنجی نهان است ، آیا باید شهر خود را ترک کنم؟ 
 آزادش کرد تا به شهرش برگردد .
همه ی نشانه ها متناسب با خانه ی مرد بود ، شادمانه به شهر خود برگشت و گنج نهان را پیدا کرد.
داستان ، داستان عدالت خواهی ما و جستجوی آن است .
 در بین ادیان ، شاید ، شیعه یگانه ترین آیینی باشد ، که اعتقاد به رهبری زنده دارد ، امامی که تا استقرار عدالت زنده می ماند ، هرچند خود به دست ستمگر به عدل به شهادت می رسد.
شهادت امام عادل ، در روزگار استقرار عدالت ، نمادی از این حقیقت است ، که همان انسانِ تشنه ی عدل ، در بسیاری از موارد ، هرگاه کمالی را مخالف سود خود بداند ، جمع را فراموش و تسلیم خواسته ی خود می شود
تا هر روز به یاد تاریخ انسانی بماند ؛ که انسان نوسانی بیش نیست ، از احسن التقویم تا اسفل السافلین .
« لقدخلقناالانسان فی احسن التقویم ثمّ رددناه اسفل سافلین 
الا الذین امنوا و عملوالصالحات 
فلهم اجرٌ غیر ممنون»
(تین ، 4 و 5 )
نوسان کمال و عدالت خواهی انسان را ، ایمان به آیین زنده ی اوست که رقم می زند .
قانونی که نباید فراموش کرد ،
قانونی که پاسخ همه ی پرسش ها را با خود دارد .
هر آیینی پیروانی دارد و از پیروان خود ، خواستار حرکت در مسیر اعتقادی است و تفکر شیعی  از پیرو خود می خواهد ، به آیین امام زنده ی خود ، زنده باشد و به جستجوی عدالت و زودن رنج بشر ، لحظه ای آرام نگیرد .
اما زنده بودن ، آیین خود را دارد و نمی شود ، چون مردگان چشم بر آسمان دوخت ، تا مایده ی اسمانی از زمین بجوشد و در دستان ماقرار بگیرد .
زنده بودن ، با تلاش ، سازندگی معنا می یابد و معنا در گرو این است که هر روز دیگر شویم ، هر روز افق های تازه را ببینیم ، هر روز با اراده ی خود ، چرخ را بر هم زنیم تا مراد ما حاصل بشود .
«چرخ بر هم زنم ار غیر مرادم گردد  
من نه آنم که زبونی کشم از 
چرخ فلک .  / حافظ شیراز / »
اگر چرخ فلک به فرمان دوست می چرخد ، که می چرخد ، به دور انسان می چرخد ، که خدایش مسخَر فرمان انسان،  قرارش داده است ، که : 
«و سخّر لکم ما فی السموات و الارض جمیعاً ( جاثیه، 13)»
حالا به حال خود نگاهی دوباره بیندازیم : 
جمعی رو به سوی آینده 
ایستاده ایم ، امامی زنده پیش رو داریم ، خدایی که همه ی ابزار رشد را مسخّر انسان قرار داده است  و ما هر روز فقر را تجربه می کنیم ، هر روز مشکلات را تجربه می کنیم ، هر روز ...
مشکل را باید حل کرد ، به سرانگشت تدبیر باید حل کرد ، به وسیله ی عقلی که خدا به انسان هدیه کرده است، 
تا قطب نمای کمال باشد ، که : 
«انّ شرّالدواب عندالله الصم البکم الذین لا یعقلون
 (انعام ،22)»
اگر ما اهل تعقل و یافتن راه های تازه و رو به رشد و آینده نباشیم ، اندکی تردید به خود راه ندهیم ؛ که شاید همان «شرّالدواب » ی باشیم که خدا معرفی کرده است .
هر روز ، روز تازه ای است و هر روز انسان می تواند اراده کند ، دیگر باشد ، و رو به آینده حرکت کند.
هر روز ماچنین باد .

اسفند 1400