بزرگنمایی:

کتاب «دانستنی های استراتژیک بحران » تازه ترین اثر دکتر متینه مقدم  از سوی نشر عطران منتشر شد.
در بخش هایی از این کتاب میخوانیم :
مدیریت ریسک بلایا، مبتنی بر برنامه‌ریزی سازمان واکنش‌های اضطراری بعد از بروز رویدادهای مخرب است. پیشرفت‌های علمی، فن‌آوری و مدیریت اطلاعات در دهه‌های اخیر به درک بهتر محیط‌های دولتی برای خطرات و تهدیدها، و آسیب‌پذیری‌های جمعیت‌ها، دارایی اقتصادی و منابع محیطی تبدیل می‌شود. این امر باعث می‌شود تا مدیریت ریسک به استفاده بهتر از ارزیابی ریسک برای روش جامع‌تر و استراتژیک تر، ختم شود که باعث ترکیب سیاست‌های پیشگیری و برنامه‌های تعدیل برای کاهش آسیب‌پذیری می‌شود. اقتباس چارچوب اجرایی Hyogo در سال 2005تا 2015 که توسط 18 کشور طی دومین کنفرانس سازمان ملل در ارتباط با کاهش ریسک بلایا صورت گرفته است، بر چشم‌انداز گسترده‌ای از مدیریت ریسک از واکنش‌های اضطراری تأکید دارد. نهایتاً، چیزی که در این کشورها، دیده می‌شود شامل بازیابی و بازسازی به همراه مکانیزم های بازخوردی برای ترکیب آموزه‌هایی است که بعد از بحران یا حادثه، می‌آموزیم.
بحث اقتصادی برای دولت‌ها، سرمایه‌گذاری بیشتر در پیشگیری از ریسک است که بازده بیشتری به دست می‌آورد و با هزینه‌های بازیابی و بازسازی مقایسه می‌شود. سرمایه‌گذاری بلندمدت در پیشگیری باعث ایجاد برگشت‌های مثبت قابل‌توجهی شده است. این تلاش‌ها، برای ایجاد و توسعه جوامع مستحکم‌تر و اقتصادهای بنیادین بوده است اما فوریت‌ها، بروز کرده و بحران‌ها، متناوب‌تر می‌شوند. کشورهایی که در پیشگیری از طریق توسعه زیر ساختار مراقبتی، سیستم‌های هشدار، قوانین استفاده از زمین و کدهای ساختمانی همگی بلایای عمده‌ای را تجربه می‌نمایند که اهمیت مستمر ظرفیت‌های مدیریت بحران را اعتلا می‌دهند. زلزله بزرگ شرق ژاپن در سال 2011 و طوفان شن در شاحل شرقی آمریکا در سال 2012 این دیدگاه را نشان می‌دهند.
اخیراً، تحقیق اجتماعی در ارتباط با آماده‌سازی دولتی برای ریسک‌های گسترده، مفهوم منعطفی را به همراه دارد که مبتنی بر بوم‌شناسی و بر اساس فرضیه اکوسیستم‌ها بوده است. قابلیت ارتجاعی که برای مدیریت ریسک استفاده می‌شود، توانایی سیستم، جامعه یا اتحادیه برای قرارگیری در معرض خطرات، جذب، مقاومت کردن، تشریک و بازیابی ناشی از اثرات خطر در حالت مؤثر و زمان‌بندی و از طریق حفظ و ترمیم ساختارها و کارکردهای مؤثر آن است. این روش بر تداوم در همه نوع سیستم‌ها و جوامع تأکید دارد. ساخت قابلیت ارتجاعی در ارتباط با سرمایه‌گذاری در پیشگیری و آماده‌سازی و تقویت ظرفیت‌های مدیریت ریسک می‌باشد. ارتقا مفهوم قابلیت ارتجاعی، اهرم قوی برای سازمان‌دهی ظرفیت‌های ریسک و آماده‌سازی در همه زمینه‌ها و سطوح می‌باشد. مفهوم تداوم اجتماعی بر مفهوم قابلیت ارتجاعی تأکید داشته و برای خدمات از قبیل خدمات عمومی می‌باشد. تداوم کسب‌وکار، می‌تواند به اجرای کارکردهای اصلی طی بحران حتی در مقیاس کاهش‌یافته‌ای ختم شده و حتی المکان به‌سرعت، بازیابی شود.
دولت‌ها، نقش محوری در تقویت قابلیت ارتجاعی جمعیت‌ها و شبکه‌های زیر ساختاری دارند. درحالی‌که ارتقا جوامع و سیستم‌ها در همه سطوح می‌تواند از طریق قانون تعیین‌شده و ریشه در چارچوب‌های اصلی در بعضی از کشورها دارد، دولت‌ها درنهایت وقتی تضمین می‌دهند که ظرفیت‌های قابلیت ارتجاعی در هر سطحی، مختل شود. بر اساس منظر شهروندان، دولت‌ها باید سرپرستی قوی در مدیریت بحران داشته و در این هدف، قابل برآورد باشند. دولت‌ها از تبادل و تجربه ناشی از هدایت بهتر در قالب‌سازی، بهره‌مند می‌شوند. این مورد برای کشورهایی صادق است که حباب‌های اساسی اقتصاد جهانی را اداره می‌کنند. مدیریت ریسک بلایا، مبتنی بر برنامه‌ریزی سازمان واکنش‌های اضطراری بعد از بروز رویدادهای مخرب است. پیشرفت‌های علمی، فن‌آوری و مدیریت اطلاعات در دهه‌های اخیر به درک بهتر محیط‌های دولتی برای خطرات و تهدیدها، و آسیب‌پذیری‌های جمعیت‌ها، دارایی اقتصادی و منابع محیطی تبدیل می‌شود. این امر باعث می‌شود تا مدیریت ریسک به استفاده بهتر از ارزیابی ریسک برای روش جامع‌تر و استراتژیک تر، ختم شود که باعث ترکیب سیاست‌های پیشگیری و برنامه‌های تعدیل برای کاهش آسیب‌پذیری می‌شود. اقتباس چارچوب اجرایی Hyogo در سال 2005تا 2015 که توسط 18 کشور طی دومین کنفرانس سازمان ملل در ارتباط با کاهش ریسک بلایا صورت گرفته است، بر چشم‌انداز گسترده‌ای از مدیریت ریسک از واکنش‌های اضطراری تأکید دارد. نهایتاً، چیزی که در این کشورها، دیده می‌شود شامل بازیابی و بازسازی به همراه مکانیزم های بازخوردی برای ترکیب آموزه‌هایی است که بعد از بحران یا حادثه، می‌آموزیم.