این گونه اتاق‌ها که در سراسر ایران به تابوت‌های بزرگ شباهت دارد به نخل نامگذاری شده‌اند و بیشتر در مراسم شهادت اهل بیت پیامبر(ص) به‌خصوص سید و سالار شهیدان امام حسین(ع) و یا شهدای بزرگ کشور آراسته و گردانده می‌شود و شاید علت نامگذاری آن به نخل این باشد که شهید و شهادت نشان از استواری و پابرجایی است و این نخل که با این عظمت ساخته‌شده نشان از بزرگی آن شهید دارد.
در دزفول ضرب المثلی است که می‌گوید: «مَری نَلخِ ‌‌‌(نَخل) کَلبی خٰانَ» کنایه از اشخاص بسیار تنومند است زیرا که نخل مزبور درمیان نخل‌های دیگر در ایام عزاداری بزرگتر و مشخص‌تر است.
تا زمانی که خیابان‌ها در تسخیر سیم‌های برق نبود، این نخل را 15 تا 20 نفر با سلام و صلوات بلند می‌کردند؛ اما دیگر مجال بلندکردن آن نیست. مشابه این نخل که البته از نخل کلبی خان کوچک‌تر هستند، می‌توان در دو محله‌ی قدیمی دزفول کرناسیون و کلانتریان دید. 



 دیگر رسم‌هایی که در دزفول در ایام محرم دیده می‌شود، آراستن شیدونه است. شیدونه که در زبان فارسی آن را شیدانه می‌گویند. حجله مانند و چهار طاقی با چهار گلدسته است که از چوب و در ابعاد مختلف می‌سازند و دیواره‌های داخل و بیرون آن را با تصویر و تمثیل‌هایی از ائمه آرایش می‌دهند و نام‌های مختلفی چون شیدانه حضرت علی‌اصغر(ع) و شیدانه حضرت قاسم(ع) را بر آن می‌گذارند و در روزهای تاسوعا و عاشورا و بعضی هم از اول دهه‌ی ماه محرم آن را از محل خود بیرون می‌آورند و در مسیر عبور هیئت‌های عزادار قرار می‌دهند و از درون آن نان و حلوا و خرمای نذری که از قبل تهیه کرده بودند به مردم و عزادارن می‌دهند.

 نخل‌گردانی

در سال‌های حدود 1340 و قبل از آن نخلی چوبی در محوطه سرمیدان بزرگ همه ساله در ایام محرم حسینی، فصل عزاداری‌ها برپا می‌شد. حاملین نخل که به‌ هزار نذر و نیاز این نماد عاشورایی را به دلی سوخته در فراق ابا عبدالله الحسین به حرکت درمی‌آوردند. تا دوسه سال پیش هنوز اسکلت چوبی این نخل  همچنان در محوطه حیاط اتاق مشایخ انصاری محافظت می‌شد. از روز هفتم محرم، کار آذین‌بستن نخل آغاز می‌شود، با پرده سیاه و شال‌های رنگین باحساسیتی خاص مزین می‌شد و سپس به محوطه سرمیدان بزرگ با تشریفات خاص و با سلام و صلوات و نوحه‌سرایی حمل می‌کردند و در وسط سرمیدان بزرگ روی پایه‌های چوبی مرتفع برقرار شده، محکم بر جای خود نهاده می‌شد. روز عاشورا که فرامی‌رسید، عزاداران کوی مشایخ انصاری (لبته سایر مردم و عزاداران محله‌ها و مناطق دیگر نیز حاضر می‌شدند) نخل را به سمت محله‌های ساکیان و کرناسیون تا رودبند بر شانه‌های عزاداران حسینی حمل می‌کردند. نهایتاً در همان روز مجدداً پس از اتمام مراسم، از مسیر طی‌شده نخل را به سوی سرمیدان بزرگ برمی‌گرداندند. شایان ذکر است که علیرغم کمی کابل‌های برق در مسیر مرحوم آقا سید حسین باب‌المراد" که از بنًاها و معمارهای ممتاز همان محله بود، کارش هدایت این نمایش عاشورایی و اهتمام فوق‌العاده در حفظ و نگهداری از این آیین بود، شدیداً مواظبت می‌کرد تا مبادا به نخل  آسیب برسد  و از برخورد کابل‌های برقی که در مسیر بود، نهایت دقت را به خرج می‌داد، خود و تیم گرداننده نخل متفقاً علمکی‌ها را با چوب‌های بلند در طول مسیر کنار زده و یا بالا می‌کشیدند، راه را برای حاملین نخل هموار می‌ساختند تا آسیبی، افتادنی، برق‌گرفتگی و... بر افراد و اشخاص پیش نیاید. کار ساده ای نبود، خود و تیم مدیریت شده‌اش به نیکوترین شکل ممکن حماسه نخل‌گردانی را برگزار می‌کردند .
 برپایی نخل‌های قدیمی دیار دزفول که امروزه در گوشه و کنار کوچه‌پس‌کوچه بدون حرکت مانده‌اند.