ناهید مسلمی از بازیگران قدیمی تئاتر، سینما و تلویزیون است که در کارنامه هنری‌اش بازی در آثار متفاوتی همچون «زندان زنان» منیژه حکمت، «تسویه حساب» تهمینه میلانی، «یه حبه قند» رضا میرکریمی و سریال «حلقه سبز» ابراهیم حاتمی‌کیا دیده می‌شود.

او که چند سالی است کمتر در قاب تصویر یا روی صحنه تئاتر دیده می‌شود، این روزها فیلم «مقیمان ناکجا » را روی پرده سینما دارد؛ فیلمی با برداشت از نمایشنامه «مهمانسرای دو دنیا» نوشته امانوئل اشمیت، به کارگردانی شهاب حسینی که سال 1396 ساخته شده و پس از 6 سال راهی اکران شده است.

مسلمی در گفت‌وگویی با ایسنا درباره بازی در این فیلم که وجوه تئاتری آن چشمگیر است، می‌گوید: حدود 10 سال قبل نمایشنامه‌ای را از امانوئل اسمیت با سهراب سلیمی در تئاتر اجرا کرده بودم و بر همین اساس با متن‌های این نویسنده آشنایی داشتم. نمایشنامه «مهمانسرای دو دنیا» را هم قبلاً خوانده بودم و آن را خیلی دوست داشتم به همین دلیل وقتی آقای شهاب حسینی پیشنهاد این کار را داد، قبول کردم چون همین که شکلی از تئاتر بود برایم جذابیت خیلی زیادی داشت.

او اضافه می‌کند: بیشتر گروه بازیگران فیلم، تئاتری بودند و دکور و فضایی که فیلمبرداری در آن انجام می‌شد هم خیلی شبیه صحنه تئاتر بود که این‌ها همه جذابیت کار را برایم من بیشتر می‌کرد.

این بازیگر درباره اینکه آیا از ابتدا می‌دانست که قرار است فضایی شبیه به تئاتر را در فیلم داشته باشد؟ توضیح می‌دهد: وقتی وارد فضای طراحی شده برای کار شدیم کاملا مشخص بود که قرار است به چه شکلی فیلمبرداری انجام شود. یک دکور ثابت داشتیم که به نظرم باعث شده بود فضای داستان خیلی خوب درآید. متن اشمیت زیبایی‌هایی دارد و خیلی‌ها دوست دارند عالم برزخ را به شکلی تصویر شده، ببینند و این دکور جذابیت خوبی برای این عالم داشت.

وی ادامه می‌دهد: من روزی که فیلم را در سینما نگاه کردم تماشاگران دیگری هم حضور داشتند و بیشتر مخاطبان فیلم را دوست داشتند هرچند شاید برای برخی از آن‌ها طولانی بودن زمان فیلم سخت بود اما به نظرم به دلیل آنکه «آن دنیا» دست نیافتنی است، متن و فیلم در کنار هم برای خیلی از مخاطبان جذاب درآمد. به هر حال ما شناختی از برزخ نداریم ولی امانوئل اشمیت خیلی هوشمندانه این فضا را نوشته و شهاب حسینی هم خیلی با دقت گروهش را انتخاب کرد و فضا را چید. 

مسلمی همکاری با شهاب حسینی را خوب توصیف می‌کند و البته با شوخی و خنده از بعضی سختی‌های آن هم می‌گوید: این پروژه از همان زمانی که در سریال «شهرزاد» با هم کار می‌کردیم انجام شد. فیلمبرداری خیلی طول نکشید ولی سختی‌های خودش را داشت چون ما در طول روز سر کار «شهرزاد» بودیم و بعد شب‌ها سر صحنه فیلمبرداری این فیلم می‌آمدیم. اصلأ شهاب حسینی عمداً این کار را می‌کرد تا ما وقتی سر صحنه می‌رویم قیافه‌هایمان همان حالت برزخی را داشته باشد تا خیلی بهتر به بازی ما در آن فضا کمک کند. 

او یک نکته مثبت فیلم را در آن شرایط، گروه بازیگران می‌داند که در مجموع تجربه و همکاری خوبی را برایش رقم زدند.

ناهید مسلمی در پایان در پاسخ به علت کم کاری‌اش از سال 96 تاکنون در سینما و تئاتر و تلویزیون بیان می‌کند: من خیلی گزیده کار هستم و در این چند سال پیشنهادهایی را که مطرح شد دوست نداشتم. فقط با محمد کارت در «شنای پروانه» کار کردم. در تئاتر هم خیلی گزیده انتخاب کردم. در تلویزیون که  به دلیل کیفیت پایین بیشتر آثار، برایم سخت است که کار کنم و حدود هفت سال است که هیچ کار تلویزیونی را قبول نکردم.‌ فقط در نمایش خانگی بودم که البته آن هم با کارگردان‌های خاص کار می‌کنم مثل آیدا پناهنده که این روزها مشغول بازی در پروژه او هستم به همین دلیل ممکن است تا وقتی این افراد خاص مشغول ساخت فیلم یا سریالی باشند من هم بیکار نمانم.

در حوزه تئاتر هم آخرین کارم در روزهایی بود که کرونا تازه شیوع پیدا کرده بود و در سالن قشقایی با ابراهیم پشت‌کوهی نمایشنامه «تنها خرچنگ خانگی....اتتلو» را اجرا می‌کردیم که فقط 15 شب روی صحنه بود. نمایش‌های دیگری هم پیشنهاد شده ولی هیچ کدام شرایطی نداشتند که من قبول کنم و آن‌ها را دوست نداشتم.

ناهید مسلمی تاکید می‌کند که این روزها کارگردانی در تئاتر رسالت سختی است و تمایلی ندارد که در حال حاضر این کار، سخت را انجام دهد.

انتهای پیام