بزرگنمایی:

ساروش بانا در نشنال اینترست نوشت: انتقادات چین علیه سفر نانسی پلوسی، رئیس مجلس نمایندگان آمریکا به تایوان، شامل فعالیت‌های نظامی است که به هیچ درگیری تمام عیاری با قدرت‌های غربی به رهبری ایالات متحده ختم نمی‌شود. اما این فقط تایوان نیست که باید نگران باشد. در این شرایط هند باید به طور فزاینده‌ای نسبت به چین محتاط باشد. پکن احتمالاً انتقام خود را با ضربه زدن و نه اشغال کامل این همسایه خواهد گرفت تا باعث تحریک و درگیری با غرب نشود.

در جریان گفتگو‌های دوجانبه ویژه در سطح نظامی در 6 آگوست، تنها چند روز پس از سفر پلوسی به تایوان، نمایندگان هندی نسبت به نقض حریم هوایی هند توسط چین و اقدامات در نزدیکی خط مورد مناقشه 3488 کیلومتری کنترل واقعی (LAC)، مرز هیمالیا، اعتراض کردند؛ که دو قدرت آسیایی مجهز به سلاح هسته‌ای را از هم جدا می‌کند.

در حالی که پس از درگیری خشونت‌آمیز با سربازان هندی در منطقه پانگونگ تسو (دریاچه) در ماه مه 2020، بیش از 50 هزار سرباز ارتش آزادیبخش خلق چین به اشغال بخش‌هایی از بخش شرقی قلمروی اتحادیه لاداخ متعلق به هند در شمال غربی LAC ادامه می‌دهند. چین جبهه‌های بیشتری را در امتداد ایالت‌های مرزی هند یعنی اوتاراکند، آروناچال پرادش و سیکیم باز می‌کند.

جسارت پکن زمانی بیشتر شد که چند روز پس از کشته شدن بیست سرباز هندی توسط ارتش چین در شرق لاداخ در 15 ژوئن 2020 - اولین درگیری مرگبار از زمان جنگ چین و هند در سال 1962 - نخست وزیر نارندرا مودی گفت: "هیچ متجاوزی در داخل مرز‌های هند حضور ندارد و هیچ پستی در اختیار کسی نیست.» مودی نه تنها از معرفی چین به عنوان متجاوز اجتناب کرد، بلکه از مطرح کردن این موضوع با رئیس جمهور چین، شی جین پینگ هم خودداری کرد کاری که بسیاری از هندی‌ها معتقدند به کاهش تنش‌ها کمک می‌کند.

پکن تابستان 2020 را به عنوان زمان حمله خود انتخاب کرد، زیرا هند به شدت از کرونا آسیب دیده و آسیب پذیری نظامی‌اش هم بیشتر شده بود. با استقرار نیرو‌های دو طرف در مقابل یکدیگر در بیابان متروک، اما استراتژیک هیمالیا بزرگ، تنش‌ها اکنون به اوج رسیده، چین با عملکرد تهدیدآمیز خود شرایط را به سمت نقطه اشتعال سوق می‌دهد.

چین اکنون برنامه ریزی کرده است تا طی هشت سال آینده بیش از 100 هزار تبتی را از منطقه خودمختار تبت شمالی (TAR) به شاننان یا لوکا، استان جنوب شرقی TAR جابجا کند و ادعا می‌کند که این اقدام برای دور کردن مردم از «آب و هوای سخت و شرایط زندگی نسبتاً عقب مانده است». با این حال، پیامد عملی آن پایان شیوه زندگی تبتی و ورود مردم به یک زندگی کاملاً بیگانه است.

لوکا در نزدیکی مرز با آروناچال پرادش، ایالت شمال شرقی هند قرار دارد که در حاشیه شرقی LAC در مقابل TAR قرار دارد و چین آن را "بخش ذاتی" قلمرو خود می‌داند و آن را زنگنان یا "تبت جنوبی" می‌نامد. چین از زمانی که تبت را در سال 1950 ضمیمه کرد، بخش بزرگی از جنوب خود را تا مرز‌های هند گسترش داده و متعهد شد که آروناچال را - در صورت لزوم - به زور بازپس گیرد، همانطور که قول داده بود تایوان را بازپس گیرد.

هند با بیان اینکه آروناچال «همیشه بخشی جدایی ناپذیر از هند بوده و خواهد بود»، ادعای چین را رد کرده است. به طور مشابه، تایوان معتقد است کشوری مستقل بوده و نیازی به اعلام استقلال ندارد. اولین رئیس جمهور زن آن، تسای اینگ ون، معتقد است که کشورش "هر کاری که لازم باشد" برای دفاع از خود انجام خواهد داد.

شی جین در یک سفر سه روزه اعلام نشده به ژیزانگ (نام چینی تبت)، نزدیک مرز آروناچال سفر کرد - اولین دیدار رسمی از این دست توسط یک رهبر چین در 30 سال گذشته. نی‌اینگ‌چی اکنون با یک قطار سریع‌السیر به لهاسا متصل شده و به گفته سخنگوی حزب کمونیست چین، مأموریت آن حمل‌ونقل نظامی و جابجایی نیرو و اسلحه است.

بر اساس گزارش اطلاعات هند، ارتش آزادیبخش تبتی‌های جوان را به خدمت گرفته و آن‌ها را با مسلسل‌های سنگین، بمب‌های خمپاره‌انداز و راکت‌انداز آموزش می‌دهد. طبق گزارش‌های خبری هند، هر خانواده تبتی موظف است حداقل یک عضو جوان را برای استخدام بفرستد. رسانه‌های رسمی چین همچنین گزارش دادند که شی، رئیس کمیسیون نظامی مرکزی چین (CMC)، نهاد عالی سیاست‌گذاری نظامی چین، در جریان سفر مهم خود به نینگچی، از گردان‌های گارد مرزی در تبت به دلیل عملکرد عالی در پنج سال گذشته تمجید کرد.

فرمانده سابق ارتش هند ژنرال ناراوان نسبت به "تجمع بزرگ نیروها" در شرق لاداخ ابراز نگرانی کرده است. او می‌گوید: «این بدان معناست که ارتش چین قصد دارد در این منطقه حضور دایمی داشته باشد. ما همه این تحولات را به دقت زیر نظر داریم، اما اگر آن‌ها برای ماندن در آنجا هستند، ما نیز آنجا هستیم تا بمانیم.» سرمقاله‌ای تند در گلوبال تایمز چین هم تیتر زد: "اگر هند جنگی را آغاز کند، قطعا بازنده خواهد شد. "

حتی در حالی که ارتش چین به اشغال نقطه گشت زنی 15 (PP15) در هات اسپرینگز و PP17A در نزدیکی پست گوگرا ادامه می‌دهد، چین نیرو‌های بیشتری را در سراسر مرز جمع آوری کرده که مجهز به توپخانه، پدافند هوایی، هواپیما‌های بدون سرنشین جنگی و وسایل نقلیه سنگین هستند. چین علاوه بر ایجاد و گسترش ارتباط جاده‌ای و ریلی در مناطق مرزی، فرودگاه‌های نظامی را برای عملیات هواپیما‌های بال ثابت و روتور نیز احداث کرده است.

گزارش پنتاگون از ساخت 100 خانه و برنامه‌ریزی برای ساخت 60 خانه دیگر توسط چین در داخل آروناچال خبر می‌دهد. به عنوان بخشی از جنگ فریب خود در LAC، چین در حال ساخت دهکده‌ها و تأسیسات مرزی «دو منظوره» است که در آن شهرک‌های غیرنظامی به مناطق تحت محاصره نظامی ارتقا داده شده و فرودگاه‌های غیرنظامی به پایگاه‌های نیروی هوایی PLA تبدیل می‌شوند. هند از این می‌ترسد که نفوذ‌های چین نشانگر چیزی باشد که آن را «برش سالامی» می‌داند، به طوری که پکن به دنبال گذر از قلمرو هند و همسایه بوتان با هدف ترسیم مجدد LAC است. تاپیر گائو، عضو پارلمان حزب حاکم بهاراتیا جاناتا گفت: «می‌خواهم به رسانه‌های کشور بگویم چرا هیچ پوششی از میزان تصرف قلمرو هند [در آروناچال پرادش]توسط چین وجود ندارد.»

علیرغم سه توافق مرزی قبلی، پکن با بیشتر مرزبندی‌ها با هند مخالفت می‌کند. در سال 2017، یک بن بست هفتاد و سه روزه با هند در تقاطع سه گانه دوکلام هند، چین و بوتان به بحرانی‌ترین شرایط منطقه در دهه‌های اخیر منجر شد. در اقدام تجاوزکارانه دیگری در سال گذشته، بیش از 100 سرباز چینی و پنجاه و پنج اسب بیش از پنج کیلومتر در خاک هند نفوذ کردند و زیرساخت‌ها، از جمله یک پل را در باراهوتی در ایالت هیمالیا اوتاراکند تخریب کردند.

چین همچنین به طور سیستماتیک به بوتان نفوذ کرده است، تصاویر ماهواره‌ای روستا‌های چینی کاملاً توسعه یافته را در تنها پادشاهی بودایی جهان نشان می‌دهد. یکی از این شهرک‌ها، در 9 کیلومتری سه‌راهی دوکلام، می‌تواند دسترسی چین به خط الراس جامپاری بوتان را فراهم کند، جایی که نیرو‌های چین می‌توانند از خطوط دفاعی هند در مجاورت سیکیم عبور کنند. این گذرگاه همچنین کریدور سیلیگوری در ایالت بنگال غربی هند را در محدوده توپخانه چین قرار خواهد داد. هند این کریدور به طول شصت کیلومتر و عرض بیست و دو کیلومتر را بسیار استراتژیک می‌داند، زیرا با بوتان، نپال و بنگلادش هم مرز است و هشت ایالت شمال شرقی خود از جمله آروناچال را با بقیه کشور متصل می‌کند.

طبق گزارش ها، حدود 200 سرباز چینی سال گذشته از LAC در منطقه تاوانگ آروناچال عبور کردند تا خطوط دفاعی هند را هدف قرار دهند، اما بدون درگیری به عقب برگشتند. تاوانگ به ویژه برای چینی‌ها بحث برانگیز است، زیرا در این شهر بود که دالایی لامای چهاردهم پس از فرار از دست ارتش چین در سال 1959، توانست پناهگاه اولیه خود را در هند پیدا کند. چین همیشه از تصمیم هند برای پناه دادن به دالای لاما ناراضی بوده است. چین دالای لاما را رهبر معنوی بودیسم تبتی نمی‌داند.

با این وجود، هند متوجه است که در حالی که ایالات متحده آن را به عنوان یک شریک استراتژیک حیاتی می‌داند، واشنگتن چه از نظر سیاسی و چه نظامی در مقابله با موضع نظامی پکن در مرز‌های زمینی خود با هند فعال نبوده است. هند به تنهایی باید بتواند در مقابل تجاوز چین ایستادگی کند.

در حالی که واشنگتن موظف به دفاع از تایوان است، آشکارا تمایلی به حمایت زمینی از هند ندارد، و همچنین به دنبال ایجاد پایگاه‌های نظامی در داخل یا اطراف هند به عنوان نقطه مقابل هژمونی چین نیست. این وضعیت است که جمهوری خلق چین را در تجاوزاتش علیه هند جسور می‌کند.