«آنگه سلطان بر کوه رفت و کُردان راه‌ها بسته بودند. چون او را گرفته و غارت کردند و خواستند که بکشند، سلطان به کدخدای ایشان گفت: من سلطان جلال‌الدین‌ام! در کار من شتاب مکن. مرا نزد ملک مظفر شهاب الدین غازی بر ، او خود تو را به مال دنیا بی نیاز سازد. و اگر خواهی مرا به یکی از شهرهایم رسان، تا صاحب ملکی شوی. آن کُرد در رسانیدن او به بلاد رغبت کرد. پس او را به قوم و قبیله خود برده و نزد زن خویش گذاشت و رفت که اسبان خود را از کوهستان بیاورد. در اثنای غیبت کدخدا، مردی دون مایه بیامد با حربه‌ای در دست. به زن گفت که این خوارزمی کیست و چرا او را نمیکشید؟ زن گفت که شوهرم او را امان داده است. کرد گفت که برادرم در شهر اخلاط به دست سپاه وی کشته شد.
-
پنجشنبه ۱۴ آذر ۱۳۹۸ - ۲۲:۰۴:۰۶
-
۲۸۶ بازدید