بزرگنمایی:

یادداشت/

✍️ ...الف - سرافراز

بی تردید امروز در کشور ما همگی باور دارند که پدیده‌های فقر و سرقت از وقایع شایع و غالب جامعه‌ی اسلامی ماست.
آمار‌های رسمی نشان می‌دهند که عموم مردم ایران در وضعیت معیشتی بسیار رنج آوری زندگی می‌کنند به گونه‌ای که حدود 60 درصد مردم در زیر خط فقر بسر می‌برند.
معضل بیکاری و تورم فزاینده از یک طرف و فقدان سرمایه گذاری مولد داخلی و خارجی و نیز تحریم‌های جهانی از سوی دیگر و در یک کلام مدیریت غیر علمی، موجب ظهور و بروز چنین وضع و حالی شده است.
طبیعی است وقتی پدیده فقر در جامعه پاگیر و جاگیر می شود انواع ناهنجاری‌های اجتماعی از جمله ناامنی و سرقت عمومی را بوجود می آورد.
رنج مضاعف ما این است که در سرزمینی زندگی می‌کنیم که از حیث ثروت و منابع مالی جزء کشورهای بسیار محدود ثروتمند جهان است و همواره خواسته‌های مادی ملت‌ها و دولت‌های انقلابی را به فراوانی تامین کرده و می‌کنیم اما صد افسوس و هزار دریغ که بیشتر مردم کشور ما سال‌هاست که سقف معیشت‌شان بر ستون فقر استوار است. 
آیا نمی دانیم که اگر هیولای فقر در جامعه سایه افکند زیست بوم جامعه را متلاشی می‌کند و فروپاشی ذهنی و روانی مردم را ایجاب و ایجاد می کند؟
در کدام کشور ثروتمند شنیده‌ایم برخی شهروندانش تنها برای بقای بیشتر راضی به تن فروشی و یا فروش اعضای بدن خود بشوند؟ 
آیا این ننگ‌آور نیست که شماری از مردم شریف کشور مان، آذوقه خود را در سطل زباله‌ها سراغ بگیرند؟
آیا آگاه نیستیم هرگاه فقر سیاه مانند بختک بر زندگی ملتی بنشیند نظام ارزش گذاری را مختل و وارونه می کند؟ 
آیا نمی فهمیم که سرقت و دزدی های آشکار تنها و تنها یکی از جلوه‌های نکبت‌بار فقر و محرومیت اجتماعی است؟
درست است که عمل سرقت آمیز ممکن است در بسیاری از جوامع رخ بدهد اما در کشور ما تبدیل به رفتاری حداکثری شده تا جایی که امنیت عمومی را به مخاطره انداخته است.
سرقت‌هایی که امروز ما شاهد هستیم شاید در نوع خود منحصر بفرد باشد.
از سرقت سنگ قبر گرفته تا سرقت میوه باغات و از سرقت کابل برق تا سرقت سپرده های بانکی و خلاصه از سرقت مغازه و منزل تا سرقت ماشین و موبایل همگی انواع و اصناف پدیده دهشتناک سرقت است.
بی‌شک فقر و سرقت لبه‌های یک قیچی‌اند که امید و آرامش انسان های گوشت و پوست و خون دار دیار ما را قطعه قطعه می کند و با وجود پیگیری‌های جدی نیروهای انتظامی هم چنان وسعت و فزونی می گیرد و تا هنگامی که فقر اجتماعی به عنوان علت اصلی آن وجود داشته باشد این حکایت شوم هم‌چنان باقی است.
بدانیم و آگاه باشیم که کمک‌های قطره چکانی و حمایت های کمیته امدادی راه حل بنیادی بحران فقر نیست.
باید در سیاست‌های اقتصادی کلان کشور و نظام تدبیر ملی بازنگری اساسی کرد.
باید از آخرین یافته‌های علمی و تجربه‌های عقلانی کشورهای پیشرفته استفاده کرد.
باید نهاد اقتصاد را از وابستگی به سیاست و دیانت رهانید و اداره کشور را عقلانی کرد همین !/انتهای پیام

شنبه /13/خرداد1401
صبح ملت