بزرگنمایی:
یکی از آفات مدیریت در سطوح مختلف تملق وچاپلوسی است... چاپلوسی جاده دوطرفه ایست آنکس که چاپلوسی میکند وآن که چاپلوسی را بها میدهد وانتظار چاپلوسی دارد که برگرفته از شخصیت خودشیفتگی اوست.
بله قربان !!!
یکی از آفات مدیریت در سطوح مختلف تملق وچاپلوسی است... چاپلوسی جاده دوطرفه ایست آنکس که چاپلوسی میکند وآن که چاپلوسی را بها میدهد وانتظار چاپلوسی دارد که برگرفته از شخصیت خودشیفتگی اوست....مدیران رده پائین که بدون داشتن صلاحیت جایگاهی را اشغال میکنند برای حفظ موقعیت خود وارتقا به مناصب بالا چاپلوسی میکنند و مقام مافوق جهت ارضای خود به چاپلوسی بها میدهد...
یاد خاطره ای افتادم که چندی پیش یکی از اساتید از کتاب یادها ودیدارهای آقای ایرج پارسی نژاد نقل کرده بود....
اعلیحضرت [محمدرضاشاه پهلوی] شروع کردند به فرمایشات حکیمانه که: «انقلابی که ما در ایران کردیم لنین در شوروی، مائو در چین و کاسترو در کوبا نکردند. در ایران ما زمین را به روستاییان دادیم. فئودال‌ها را خلع ید کردیم بی‌آن‌که از دماغ کسی خون بیاید...» رو کرد به دکتر [پرویز ناتل]خانلری که: «من شنیده‌ام شما علاوه بر استادی در زبان و ادبیات فارسی و فرهنگ ایرانی صاحب نظریات و افکاری در زمینهٔ مسائل اجتماعی ایران هستید. به‌نظرِ شما نباید این افکار ما تئوریزه شود و در دانشگاه‌های ایران و جهان تدریس شود؟»
دکتر خانلری درماند که چه بگوید. گفت: «به‌گمان این خدمتگزار این افکار باید در کمیته‌های تخصصی بررسی شود و صاحب‌نظران اقدام کنند.»
ظاهراً اعلیحضرت از این حرف خوشش نیامد. رو کرد به من که: «آقای [دکتر محمود] صناعی من شنیده‌ام که شما علاوه بر دانش تخصصی خود، در دانشگاه لندن، شاگرد هارولد لسکی بوده‌اید. این‌کاری که ما در ایران کردیم لنین در شوروی، مائو در چین، کاسترو در کوبا... به‌نظرِ شما نباید این افکار تئوریزه و تدریس شود؟» گفتم: «همان‌طور که آقای خانلری به عرض مبارک رساندند این افکار باید در کمیته‌های تخصصی بررسی شود و تصمیم گرفته شود.»
شاه ظاهراً از این جواب‌ها خوشش نمی‌آمد. منتظر جواب مقدر و در انتظار تأیید و تکریم بود. نوبت که به دکتر باهری رسید گفت: «چاکر از دوستان خود در عجبم که چرا فرمایشات مبارک را موکول به کمیته و کمیسیون میکنند. اَظهر مِن‌الشمس است که همهٔ نظریات اعلیحضرت هر‌چه زودتر باید به زبان‌های مختلف ترجمه شود و در دانشگاه‌های جهان تدریس شود.»
اعلیحضرت از پاسخ باهری بسیار خوشحال و خشنود شد. با لبخند قهوه‌اش را نوشید و گفت: «بله، من هم این‌جور خیال می‌کنم. آقایان مرخص‌اند.»
موقع خروج از کاخ، باهری ملامت‌کنان به دکتر خانلری گفت: «مگر سرت به تنت سنگینی میکند؟ باید بررسی شود یعنی چه؟ باید همین جواب را می‌دادی که من دادم.» و جواب دکتر خانلری این بود که: «همین خوش‌رقصی‌ها را می‌کنید که دیوانه‌اش کرده‌اید...»
س.م.علوی