بزرگنمایی:

یادداشت /
✍ رحیم قمیشی

اصلاح‌طلبان شاید 10 درصد جامعه هم نباشند، اما تصور می‌کنند 90 درصدند!
محافظه‌کاران و اصولگرایان خیال می‌کنند 90 درصدند اما کیست نداند 10 درصد هم نیستند.
تحریم کنندگان انتخابات تصور می‌کنند اکثر جامعه هستند، اما نیستند.
رأی دهندگان فکر می‌کنند دلسوزترین‌ها هستند، اما نیستند.
کاندیداها خیال می‌کنند ناجی ایران خواهند شد، اما نخواهند شد.
اقتصاددان‌ها تصور می‌کنند ریشه مشکلات اقتصاد است، سیاسیون سیاست، روحانیون اعتقاد، اما هیچکدام نیستند.

من فکر می‌کنم آقای همتی اوضاع را خراب‌تر می‌کند، دیگری فکر می‌کند آقای رئیسی، هیچکدام درست فکر نمی‌کنیم!
ما هر کدام با فضای ذهنی خودمان، با آمال و آرزوهایمان، با خیال‌هایمان، با تحلیل‌های ناقص‌مان تصور می‌کنیم راه حل دقیق و نهایی را پیدا کرده‌ایم.
جزم اندیشی، خودبینی، خود حق پنداری، خود بزرگ‌بینی، مهمترین دشمن عقلانیت و پیشرفت است.
طبیعی است عده‌ای رئیسی را نجات دهنده ایران تصور کنند، عده‌ای همتی را.
طبیعی است عده‌ای اصلاحات را دوست بدارند عده‌ای اصولگرایی را
عده‌ای تحریم را، عده‌ای مشارکت را
اما اینکه هر کس تفکر خود را حق مطلق بداند، دیگران را در اشتباه
اینکه هر کس فکر کند گروه خودش در اکثریت است، هر کس فکر کند همه باید تابع او باشند، این‌همان نقطه کور است.
این همان فضای مِه‌آلودی است که که همه را به توهم می‌اندازد.
شکی نیست حرکت دستجمعی مهمترین تاثیرات را خواهد داشت، من هنوز امیدوارم حرکت جمعی مردم مظلوم، فقیر و تحقیر شده ایرانم روشن شود.

مردم ایران گاه ظرف 24 ساعت تصمیمات مهمی می‌گیرند.
ما برای هر تصمیم دستجمعی باید امادگی داشته باشیم.
چه برای تحریم، چه برای مشارکت، چه رأی به رئیسی، چه رأی به همتی یا هر کسی.
ما اگر به یک تصمیم جمعی نرسیم
اگر هر کدام بخواهیم دیگران را در سرنوشت‌مان متهم کنیم
محکوم به شکستیم، محکوم به چهار سال تحمل مشقتیم‌.
نه رئیسی ما را بدبخت می‌کند، نه تحریم انتخابات
نه همتی بیچاره‌مان می‌کند، نه مشارکت در رأی‌گیری
آنچه ما را از رسیدن به هدف‌های بزرگ دور می‌کند؛ تفرقه‌مان است، اینکه هر کدام فکر کنیم تنها خودمان درست می‌گوییم. اینکه دیگران را نبینیم
حتی مخالفین سرسخت‌مان را...
و اینکه بدانیم؛ آنها هم حق دارند هر چه از دستشان برمی‌اید برای نابودی ما به‌کار گیرند.

تا وقتی ما متفرقیم
 و خودمان را باور نداریم
این حق ماست
نادیده گرفته شدن
بی‌تاثیر ماندن
تنفس مخفیانه
گر چه همه این‌ها، مسیری است که برای بلوغ فکری اجتماعی باید طی کنیم.

کسی چه می‌داند چه اتفاقاتی در پیش است
شاید خیر ما در همان چیزی است که دوست نداریم!