بزرگنمایی:
ضرب المثلی است.... یکی را گفتند عالم بی عمل به چه می ماند؟ گفت: به زنبور بی عسل.
در قدیم مردم ساده و کم سواد بودند و از کسی چیزی نمی پذیرفتند مگر اینکه عملی مطابق سخنش می دیدند. اما امروزه برخی سخن ها بیشتر نیاز به پشتوانه علمی دارد تا به عمل گوینده.
یادداشت/
دکتر مهشید پیام
ضرب المثلی است.... یکی را گفتند عالم بی عمل به چه می ماند؟ گفت: به زنبور بی عسل.
در قدیم مردم ساده و کم سواد بودند و از کسی چیزی نمی پذیرفتند مگر اینکه عملی مطابق سخنش می دیدند. اما امروزه برخی سخن ها بیشتر نیاز به پشتوانه علمی دارد تا به عمل گوینده.
مثلا پزشک متخصص قلب به مریضش می گوید: سیگار نکشد، غذای ناسالم نخورد، و این که مثلا استرس برای قلبت مضر است.... این در حالی است که ممکن است پزشک خودش هیچکدام را رعایت نکند، اما چون حرفهایش پشتوانه ی علمی دارد بیمار از او می پذیرد.
عکسش هم درست است کسی که بگوید مثلا مواد مخدر مشکلی ندارد و خودش هم استفاده کند ، هیچ کس از او قبول نمی کند هرچند که حرف و عملش یکی است.
پس همیشه عالم بی عمل مثل زنبور بی عسل نیست. اتفاقا عسل دارد و منفعت عسلش به دیگران هم می رسد اما خودش بی بهره است.
نتیجه اینکه:ملاک عمل برای ما همیشه منطق و واقعیت علمی گفته ها است نه عمل گوینده ی آن.
علمی که به درجه یقین نرسیده باشد منجر به عمل نخواهد شد. علمی که با تهذیب نفس و اخلاق توام نشده باشد ،سودی به حال دارنده نخواهد داشت.
انتخاب و ویرایش /مریممفتوح پایگاه خبری صبح ملت
شنبه 21 فروردین 1400