بزرگنمایی:

گوش کن       
صدای خودت را بشنو
             مهری کیانوش راد 

هستی مملو از زمزمه هایی است که گاه به گوش سر می شنویم و گاه به گوش جان باید شنید.
وقتی از چهاردیواری خانه ی خود ، قدم به بیرون می گذاریم ، صدای ماشین ها ، انسان ها ، حیوانات و هزار صدای دیگر ، که گاه آزار دهنده هستند و از ما سلب آرامش می کنند و گاه صداهایی که شنیده نمی شوند .
در بین این صداها ، گاه صدای ضعیف پرنده ای ، صدای ظریف کودکانه ای ، صدای افتادن شبنمی از برگ گلی ، آن قدر آرام است ؛ که باید به دقت گوش بسپاری و روح خود را صیقل دهی.
اما بسیار  صداها هستند ؛ که برای شنیدن آن ها ، باید جور دیگری بود.
شنیدن صدای آسمان ، که به آرامی به کار خود مشغول است، به کمک باد ، ابرها را جابه جا می کند.
شنیدن صدای زمین ، که چون مادری مهربان ، بذر را در درون خود جا می دهد.
شنیدن صدای بذر که به تانی از سینه ی خاک خارج می شود ؛ تا روشنایی را بیابد و به سوی آن قد بکشد.
همه ی این صداهای نامکشوف را ، باید به گوش جان شنید.
بین همه ی این صداها ، صدای خودت شنیدنی تر است.
گاه صدای خودت در هیاهوها گم می شود ، فراموش می کنی به صدای خودت گوش کنی.
همه ی وجود دیگران برای ما سخن گو است .
از فرق سر تا نوک پا .
همه سخن می گویند : لباسی که پوشیده است ، واکسی که به کفش خود زده است ، شتاب و تانی او در راه رفتن ، همه سخن می گویند و ما می شنویم.
گاه زبان به سخن باز می کند و همه ی فرضیه های ما را به هم می زند.
بین همه ی این اصوات ، گاه صدای خودمان فراموش می شود ، یادمان می رود به صدای خود گوش کنیم.
ما همیشه در حال سخن گفتن با خود هستیم ؛ حتی زمانی که سکوت کرده ایم ، خواب می بینیم، سخنان ناگفته ی ما بلندتر از هر زمان دیگری فریاد می شوند.
در سکوت ، به مرور شنیده ها می پردازیم ، با خود گفتگو می کنیم ، رد و اثبات می کنیم و حکم صادر می کنیم.
زمانی که درباره دیگران قضاوت می کنیم ، پرده ای دیگر از وجود ما با ما سخن می گوید ، حاکم بر حق هستیم یا بر باطل؟
آرمان و آرزوهایی که داریم ، شیوه ی سلوک با دیگران و بسیار جلوه های دیگر ،  همه و همه نوعی سخن گفتن است ، سخن گفتن ما به خود است.
انسان در تنهایی با خود سخن می گوید.
انسان در شکست با خود سخن می گوید ، گاه به خود امید برخاستن می دهد و برمی خیزد ،
گاه با پذیرش ضعیف بودن خود ، نه اشتباه خود، شکست همیشگی را می پذیرد.
انسان در دعا با خود سخن می گوید ، در نفرین با خود سخن می گوید و لایه های پنهان خود را آشکار می کند .
دعای او ، فریاد بلند خواستن است .
نفرین او ، حکایت ترس ها ی اوست.
همان طور که صدای رفتار دیگران را می شنویم ، باید زمزمه ی رفتارهای خود را نیز بشنویم.
 با هر شنیدنی ، با خود آشناتر و قدرت مند تر از گذشته خواهیم بود ؛ اگر : 
گوشی برای شنیدن باشد.