بزرگنمایی:

متولد 1357، دزفول، روستای چغاسُرخ، ساکن شهر صفی آباد، دارای مدرک دیپلم

کارمند دانشگاه فرهنگیان

رضا افتخاری می نویسد (اردیبهشت،همیشه مرا به خاطر دارد، برای شعر گفتن تاریخ خاصی نمیشناسم، اما همیشه دستانم بوی شعر می دهد، به سادگی روستا و طراوت باغستانهایش...

شاید اولین ابیات منظومم  را خانم معلم ابتدایی ام، شعر دانست، که گفت: شاعر میشوی

بعدها در سال 1390 توسط مرحوم، استاد محمد حسن عرب، با انجمن شعر محلی دزفول، زیر نظر مؤسسه دزفول شناسیِ وقت، آشنا شدم و از محضر اساتیدی همچون جناب بهرنگ، جناب ذاکر صالحی و جناب شوکتی و همچنین از راهنمایی های بی دریغ استاد عزیزم محمد رضا عروه کسب فیض نموده ام، از نظر سرایش شعر  تقریبا در همه ی قالبهای شعری، به ویژه غزل، مثنوی، شعر نو و پریسکه طبع آزمایی نموده ام، و در سالهای اخیر بنا به ضرورت حفظ و اشاعه گویشهای محلی، به سرودن اشعار محلی دزفولی و گاهی بختیاری، نیز روی آورده ام)

نمونه ای از اشعار ایشان:

(1)

تو رفته ای و من هنوز، آه می کِشم تورا

به چشمهای منتظر به راه می کِشم تورا

به جای شــعرهای عاشـقانه توی دفترم

به امتداد، خطّی از سیاه می کشم تورا

پلنگ شعرِمن، دگر میان برکه ماه نیست

غروبها، ســـــراب‌ جای ماه می کشم تورا

گناه توست، گربمیرد این شکسته در قفس

ز هرچه غیرِعشق، بی گناه می کشم تورا

شبم پر از ترانِـه مثنوی، قصیده شعر نو

هزار قافیه، هـــــــنوز، آه می کشم تورا

(2)

بعد ازین در دل هر آینه جارَم بزنید

فرصـــــتی بود اگر باز، هَوارم بزنید

هستی ام نان و نمک بود و کمی شعر و غزل

چوب تاراج ب راین دار و ندارم بزنید

بی تو امشب دلم از کوچه ی بن بست پراست

سرِ یک کوچه ی باران زده دارم بزنید

حرفها بود و نگفتیم و کسی هم نَشِنید

بعدِ من زخمه ی شوری به سه تارم بزنید

کوچ بی حوصله ی چلچله در سینه ی من

طعنه ی کوچِ من امشب به نگارم بزنید

آخرین بار در آیینه تو را دیدم، عشق

نقش آن آیِـنِه بر سنگ مزارم بزنید

 (3)

چِطور، ئـــــی دلِ غمدیده پِی تو تا کورده

مَری شَکـِـسْـمَه که می ایلِ تو صدا کورده

اَ زخمِ دشمنِ خینی دلُم خووَشَه، دوسون

که هرچه وَر دلِ مُ کـورده آشـــــنا کورده

مُ اِن یَــــــکادِ تِیــــاتَه، هِزار کِتـَـه خوندُم

مَری که چِلـَّه نِشـِــــسَّه رقیب، دعا کورده

اَ خرمـــِــنِ دلِ گِشـْــکِــسَّه یَــکته فمیدم

میا سِـــــیَه تونــَه باد ری هوا رها کورده

پلنگ شعرَه گُوین، مــَنـَه بَر،سی خودت رو

که مینِ مَندو دلم، مـَـه تِیا تو جا کورده

اَچَن بِهَم دِگه دایـــیمَه گنـــــج عاشُقیه

که شیخ بوسـه به لووا تونَه رَوا کورده

رسید خبر که مَخی می دلم جَوونَه زَنی

دلِ مُ نذرتَه پِــی ئـــــی غزل ادا کورده

(4)

تا مَخُم شِعرِی گُوُم سی تو قَلم هِبْ رَقصَه

لِفِ او زِلـزله بید مــی دِلِ بَم! هِبْ رقصه

بِگُمــونُم که اَجا جــوهرِ ســُرخِش بادَه س

مَـسییِش اَر که زیاد بیدَه و کَم، هِبْ رقصه

بی تو هرشـو غزلُــم بــحرِ طویلی اَ غــَمَه

بی تو هـرشو غزلم،‌ مِی دلِ غم هِبْ رقصه

 قافِــیَش نومِــتَ و هیــکلِ نازِ تو ردیف!

نه فقط هرچه ردیف، قافییَشَم هِبْ رقصه

کَلَـکِ شِــعـرُمَ بَـسُـمْ، وَرِ بـَندِ دو پَـلِت!

دِز و دریاچَه و بَنــدِ کـَلـَکـَم هـِبْ رقصه

سَرِ تقطیعِ تِیات یَـکْتَـه خُمار بیسَـه قلــم

نَتَرم سی تو گووُم بس که قلـم هِبْ رقصه