بزرگنمایی:

من زائرضریح شش گوشه ام

من ، عازم سفرم
حسی قوی ، قوی تر از هر دلیلی برای ماندن و نرفتن ، مرا از روزمرگی های همیشگی ام جدا کرد و اکنون من ، با پای پیاده ، چون قطره ای به این دریای خودجوش ، پیوسته ام .

دو روز راه رفته‌ام و این یعنی بیشتر راه. فردا روز وصال است. تمام طول مسیر، گاهی سکوت ، گاهی هلهله ، چه خلوت با شکوهی ، خلوتی از منیت های بیرونی به ذات درون! 

راه‌ها امن ، دل‌ها گرم ، توانی مضاعف برای ادامه ی مسیر ،
 لبخند بر لب‌ها و عشق در هر تپش ، در بین همه ی آمدگانِ در مسیر ، مشترک بود .
یک حس ناشناخته ی شیرین! یک جاذبه از مقصد !

در طول مسیر ، کودکان با چشمان مشتاق خرما تعارف می‌کردند. 

زن ها نان می پختند،
مردی چایی شکر معروف عراقی‌ها و دیگری شیرینی محلی پخش می‌کرد.

 مردی عرب با اصرار می‌خواست از غذای موکب به من بدهد. کار از اصرار گذشت و به التماس رسید.

 گرچه برای ادامه ی مسیر شتاب داشتم  ولی در چشم‌هایش و مهربانی صدایش محبتی موج می‌زد که نتوانم دستش را رد کنم. انگار سالهاست مرا می شناسد ! 
 
 این آشنایی و محبت ناشناخته از کجا آمده است؟
 گویی همه ی مسیر دست به دست هم داده اند تا زودتر مرا به مقصد برسانند .

 شوقِ وصال ، مانع از این می شود که تاول ها و سوزش پاهایم ، از ادامه ی مسیر منصرفم کنند .

 شاید فردا پای برهنه رفتم. شاید فردا شدم مثال زنده ی «فاخلع نعلیک» در وادی مقدس کربلا.

چشمم را که از آسمان می‌گیرم، به کوله پشتی ام نگاه می‌کنم. چقدر خالی ، چقدر سبک. 

جانماز را از کوله در میاورم ، عطر آشنایی مشامم را پر میکند ، 
نمازم را که می‌خوانم ، انگار سبکبارتر می شوم . زیارت عاشورا ، واژه واژه اش در این فضا ،... حس عجیبی درونم ریشه می دواند .

فکر اینکه تا چند ساعت دیگر رو در رو ، دست به سینه به صاحب این مهمانی عظیم ، عرض ارادت کنم ، اشتیاقم را برای ادامه ی مسیر دو چندان می کند .
 
مسیر خلوت شده است؛ از دور صدای نوحه می‌آید. خیلی‌ها آماده ی استراحت شبانه می‌شوند. 

 اما من دوست دارم شب‌رو بودن را ، امتحان کنم. 

 ستاره باران بالای سرم را نگاه می‌کنم و دلم را در این ارامش عجیب شبانه رها میکنم ، محو تماشا می شوم ، این معجزه فوق‌العاده از کجا آمده است؟ 

تا اذان صبح راه می‌روم.
همهمه ای دورنم جاری ست .
. با خودم زمزمه می‌کنم:

خوشا کاروانی که شب راه طی کرد
دم صبح اول به منزل نشیند

مقصد نزدیک است و صبح نزدیک‌تر...
قدمها تندتر می شوند ، حرم را از دور می بینم ، 
  از درب باب الرجا وارد می شوم  اینک من رو بروی ضریح شش گوشه ام ، 

قدم‌هایم را، تا کربلا
نذر آمدنت می‌کنم…
جاده یکصدا دعای فرج شده است .

تهیه شده در گروه رادیو رسانه ای صبح ملت نیوز 
شهریورماه 1401

گوینده : ثنا صمصامی
متن : ثنا صمصامی و لیلا حجازی
دبیر این بخش: لیلا حجازی
تصویر و تدوین: سمیه مقدمی نیا