چاپ

شوق همدلی ملی و فوتبال

فوتبال یکی از ابزارهای مهم ایجاد انسجام اجتماعی است. به‌چشم دیده‌ایم که پس از یک پیروزی ملی، چگونه جشن‌های بزرگ ملی برپا شده است. زن و مرد و خرد و کلان و توانگر و درویش، با هر مسلک و مرامی، با همهٔ تنوعی که در جامعهٔ ایرانی وجود دارد، پرچم ایران به دست گرفتند و به کوی و برزن آمدند و دست افشاندند و پای کوفتند و یک نام را فریاد کردند: "ایران"

در چنین هنگام و هنگامه‌ای، فوتبال، دیگر بازی نیست بلکه مقوله ای حائز توجه است. فراتر از ورزش است. سپر است. حصن است. حرز است. در روزگار ما که به هر بهانه و از هر کرانه، تیری به سوی انسجام ملی و یکپارچگی ایران روانه می‌شود، گاهی فوتبال معجزه می‌کند. مثل عصای موسی، آسمان‌ریسمان‌بافی ِبدخواهان را به چشم‌زدنی فرو می‌بلعد. مدتها می‌کوشند میان ملت ایران شکاف ایجاد کنند و بنیاد اتحاد ملی را مثل موریانه بجوند، اما با یک جشن ملی که باعثش فوتبال است، این دمدمه‌ها کم‌اثر می‌شود.
برکات فوتبال برای وحدت ملی مستمر و مستدام است. تا فوتبال هست این جشن‌ها هست. نه فقط جشن پیروزی که غم شکست تیم‌های ملی هم مثل غم عشق مبارک است. چون اندوه ایران است و مرد و زن ایرانی در این شادی و اندوه شریک هستند.
غم و شادی بر عاشق چه تفاوت دارد
ساقیا باده بده شادی آن کاین غم ازوست

بدخواهان می‌خواهند این فرصت و امکان را از کشور بگیرند. می‌خواهند فوتبال را که فرصتی و وسیله‌ای برای همدلی و امید و شادی در کشور است تبدیل کنند به عاملی برای شکاف و شقاق. همین نقشه را برای زبان فارسی دارند. برای نوروز دارند. برای هر چیز که موجب تحکیم و تقویت انسجام ملی شود، دارند.

آن بدکاری که فلفل به چشم دختران مردم می‌پاشد تا مانع ورود خانم‌ها به ورزشگاه شود، اجاق همین بدخواهان را گرم می‌کند. حربهٔ شوم آنها را تیز می‌کند. آب به آسیاب آنها می‌ریزد.

حضور در ورزشگاه‌ها حق مشروع انسانی بدیهی زنان است. حق مسلم زنان است. این حق قطعا قطعا قطعا باید استیفا بشود و استیفا خواهد شد. تردیدی در این نیست.