یادداشت روز/
مهراب صادق نیا
 خدا رحمت کند مرحوم رضا بابایی را! دوست نازنینی که این روزها سال‌گرد درگذشت اوست. او می‌گفت یکی از بزدگ‌ترین جنایات در فرهنگ ما، جنایت علیه کلمات است. یعنی استفاده‌ی نابجا از آن‌ها و میان‌تهی‌کردن‌شان.

 در این چند روز که دزفول هستم با جمعی از هم‌شهری‌ها آشنا و هم صحبت شده‌ام که هرکدام در حوزه‌ای از علوم انسانی، طبیعی، و فنی تخصص دارند و از تجربه‌ی فعالیّت فرهنگی و اجتماعی ستایش‌برانگیزی برخوردارند. پیش‌تر هم می‌دانستم که این شهر از سرمایه‌ی انسانی زیادی برخوردار است و از این بابت خرسند بودم. با این حال، تلاش معناداری را در این شهر دیده‌ام که می‌خواهد این افراد را نادیده بگیرد و یا به حاشیه براند. البته در همین روزها برخی از مسئولان این شهر با برگزاری نکوداشتی به نام "حکیم دزفولی" از یکی فعال فرهنگی، اجتماعی، و سیاسیِ خود تجلیل کردند. این نکوداشت نشان می‌دهد که انکار و به حاشیه راندن آن اندیشه‌ورزان از سرِ یک تصمیم و سیاست‌ورزی است و نه از سرِ بی‌حواسی! مسئولان این شهر، دلبخواهانه میان سرمایه‌های انسانی خود مرزی کشیده‌اند و آن‌ها را به خودی‌های شایسته‌ی تکریم و غیرخودی‌های شایسته‌ی حاشیه‌رانی تقسیم کرده‌اند. حکایت تلخی که بیش و کم،  در تمام کشور ما جاری است. جامعه‌ای که از هزاران مشکل ریز و درشت فرهنگی، اجتماعی، اخلاقی، اقتصادی، و سیاسی رنج می‌برد و در عینِ حال، آرمان‌های سترگی در سر می‌پروراند، حق ندارد با سرمایه‌های انسانی خود این‌گونه رفتار کند؛ یکی را حکیم بداند و دیگری را رجیم. این جامعه حق ندارد ماهیّت وحشیِ علم را نادیده بگیرد و کسانی که دانسته‌های خود را برای توجیه وضعیّت موجود به کار می‌برند را تکریم کرده و اندیشه‌مندان منتقد را به حاشیه براند تا کسی صدای‌شان را نشنود. از نظر من جامعه‌ای که بتواند منتقدان خود را به حرف زدن تشویق کند، صدای‌شان را بشنود و منعکس کند و در نهایت، از آنان سپاس‌گزار باشد و آن‌ها را تکریم کند، می‌تواند به رسیدن به آرمان‌های‌ش امیدوار باشد، و الا خود گویی و خود خندی و خود مردِ هنرمندپنداری و حکیم‌خوانی دور باطل است.

دزفول 1401/1/8

http://dezfoolnews.ir/fa/News/93836/حکیمان-و-رجیمان؛-سنت-غلط-مرزبندی-سرمایه‌های-انسانی