چاپ

یادداشت/

لیلا بیگی نژاد

این که هر لحظه و هر ساعت ، در مورد حقوق معلمان از تلویزیون خبری دریافت می کنید، دروغ محض است!!!

در آستانه ی چهل و سومین سال از پیروزی انقلاب اسلامی، لازم است فرمان امام خمینی (ره) یادآور شود که فرمودند:" ایران را مدرسه کنیم!"

《آیا شما مدیران و مسئولان کشوری، اینگونه می خواهید فرمانبردار امام خمینی(ره) باشید و ایران را مدرسه کنید!》

این تیشه ی عدم تصویب قانون "رتبه بندی" ؛ تنها بر ریشه ی معلم فرو نمی آید! بلکه از اساس، امر آموزش و امر خطیر پرورش فرزندان این ملت و این کشور را می خشکاند!

نهاد بنیادینی چون آموزش و پرورش، در هیچ کشوری در سراسر
دنیا ، اینگونه مهجور واقع نشده و به مضحکه کشیده نشده است .
همانگونه که در حق هیچ معلمی در دنیا اینقدر بی حرمتی و اجحاف صورت نپذیرفته است که در کشور ما ایران!
در دهه های اخیر؛ چه بسیار شاهد آمد و رفت وزرایی بوده ایم که واژه ی "لایق" ؛ قبایی بس گشاد و بدقواره بر این کسوت بوده است!

وزرایی ناکارآمد که به صِرفِ تجربه های شخصی به ایراد بخشنامه ها و شرح و بسط هر آنچه نباید؛ پرداخته اند!
متاسفانه؛ آنچه از ویرانه ی این نهاد مهم تعلیم و تربیت باقی مانده است، نشانی از حب و بغض های درونی آقایانی دارد که نه تنها دلسوز این‌ مجموعه نبوده و نیستند بلکه هرکدام آجری از آن میان برداشته و به فروپاشی، نزدیکترش کرده اند!

در سال های اخیر تا نام آموزش و پرورش می آید؛ دو چیز چون نعوذبالله دُم زیبا اما کَنده ی روباه؛ خودنمایی می کند.
اول: ضامن بانکی! دوم وضع معیشت فرهنگیان!

ولکن این فقط نیست!
کافی ست به ساختار اداری و بورکراسی درون سازمانی سری بکشیم!
_کافی ست روی بسیاری از مدیران مدارس تمرکز کنیم تا تشکیل امپراطوری های عظیم را از نزدیک ببینیم!
_کافی ست پس از هر نوبت تحصیلی؛ مو را از ماست بیرون بکشیم تا راندمان های دروغین را ببینیم!
_کافی ست ببینیم که والدین‌محوری؛ و نمره های کیلویی؛ ریشه ی آموزش را دارد می خشکاند
ایهاالناس!
_کافی ست ببینید نمایندگان مجلس با دخالت در امور آموزش و پرورش و انتخاب گزینشی روسای استان ها
و مناطق و بعضا" نگاه های قومیتی؛ چه بر سر امر آموزش و امر پرورش آورده اند!
تطبیق چنین مسائلی و نظیر آن؛ مسلما" بُرون رفتی بجز مدیران نالایق و بیسواد را نخواهد داشت که توان تهیه و تنظیم و ایراد یک سخنرانی ساده را ندارند، چه رسد به برخی مدیریت های کلان!
مسئول آموزش و پرورشی که بجای دغدغه و نگرش تعلیم و تربیتی، فقط به لفاظی می پردازد به چه کار می آید و چه قرابتی با اساسی ترین وظیفه ی اولیای تعلیم و تربیت دارد؟!

بار تمام آنچه رفت، روی دوش معلمان است! خطابِ دور از بینش و تاملِ رسانهِ نیز، به معلمان است! اصلا آموزش و پرورش چه مفهومی دارد بجز معلم و دانش آموز؟!!

اما حالا با مدیریت های غلط و سلیقه ای؛ درصد بالایی از فرزندانمان بجای حظِّ دانش آموزی؛ به موجوداتی مسخ شده و بی انگیزه نسبت به آینده ای متزلزل و... تبدیل شده اند...

و چرخ زندگی معلمان نیز با این تورم روزافزونِ سرسام آور؛ وقتی نمی چرخد و چرخ دنده های وجودی اش زیر بار بی حرمتی ها خُرد شده است؛ چگونه باید او را به این باور رساند که همواره چون شمع، روشنی بخش باشد!!!
اصلا چگونه می خواهید به آرمان امام‌خمینی(ره)؛ جامه ی عمل بپوشانید؟ آیا فقط با مدرسه سازی
می توانید ایران را مدرسه کنید؟!!

زین پس، با خروجی های اینچنینی و انگیزه ی نابود معلمان از دوگانگی ها؛ ظلم ها و صدای دلخراش شکستن حرمت و کرامتشان توسط مسئولان و پخش دروغین حق حقوقشان از تلویزیون؛ از آموزش و پرورش ایران جز یک سر دَرِ آبی رنگ؛هیچ چیز نخواهد ماند!/ انتهای پیام

20 بهمن 1400