چاپ

شعر/

((مرثیه بلوط))

✍ علیرضا رشنو‌

ما با درخت، هر دو از این خاک رُسته ایم

او خواهر من و ، من هم برادرش

در نوجوانی اش
گیسو بلند بود
با گوشواره های بلوطش
با جامه اش که سبزِ پر از چین......

صد خواستگار داشت
عید و بهار داشت

آن روزگار
سر خوش و سرمست
می گذشت

حالا کمی کهن تر و
کم رنگ تر
ولی
زیبا و پرشکوه

.... اما دریغ
آتش گرفت خواهرم
در پیشِ چشم من
نا مهربان برادرش
ای وای خواهرم

دیدم که شعله زد
گیسوی ناز او
دیدم که دود شد
آن خاطرات رفته
و
این رمزُ راز او

ای داد، ای دریغ
این خواهر من است
در شعله ها نشسته و حرفی نمی زند
کاری نمی کنم
تنها
نگاه و
حسرت و
آتش که همچنان
در جامه اش گرفته و در جان او نهان

می سوزد از درون

ای وای، خواهرم

نکته ) درختان و حیوانات هم در سرزمین ما وطن دارند پس هموطنان ما محسوب می شوند، هم وطنانی که حق آب و گِل دارند.

تصویر/عصر ایران