چاپ

یادداشت /
✍️ مهری کیانوش راد
در مسیر رفتن و یافتن خود ، گاه باید تازیانه بر خود و اعتقادات خود می زدم.
گاه باید به نقد خود می پرداختم ، چون صرافی زیرک ، تا سره را از ناسره تشخیص دهم.
روزی به خود نگاه کردم ، خود را دیدم ، تسلیم اعتقاداتی بودم که خود نیاموخته بودم ، که خود نچشیده بودم ، که خود به آزمون و خطا به درستی آن ها نرسیده بودم.
طوفانی در درونم برپا شد.
زمانی که می خواهی خودت انتخابگر زندگیت باشی ، زلزله ای در درون و بیرون تو اتفاق می افتد
می خواهی خودت باشی ، با انتخاب های خودت زندگی کنی ، اما وحشت طردشدن ، درون تو را سرشار از وحشت و تنها بودن می کند.
این مرحله از زندگی برای جستجوگران خود، برزخی است که گاه تمامی ندارد و تا لحظه ی مرگ دست از آدمی برنمی دارد،
گاه یک تغییر کوچک زندگی تو را به سویی دیگر می کشاند.
تغییر محل زندگی درس های زیادی به من آموخت ،
جایی که کودکی و جوانی من آن جا گذشت.
با مذاهب متعددی آشنا شدم .
همسایگان زردشتی ، مردمی مهربان و پاکدل.
همکلاسی های مسیحی ، زردشتی و کسانی که در چگونه بودن اعتقادات خود، به چالشی هرروزه دچار بودند.
در آن روزها کسی دغدغه ی پنهان کردن اعتقادات خود را نداشت و فرصتی برای آشنایی با اندیشه های مختلف بود.
همه ی این فرصت های طلایی در شکل گیری خودِ من نقش داشتند.
وقتی اندیشه ها گوناگون باشند ، فرصت تعامل و اندیشیدن بیشتر فراهم می شود.
در قلمرو تضارب اندیشه ها ، تفاوت قلمرو اندیشه های دیگر تضمین می شود.
دوران کودکی و جوانی من در این فضا شکل گرفت، بزرگ شدم و آموختم به زندگی به گونه ای نگاه کنم که فرصت تعامل برای همه باشد، آموختم پوسته های جمود
که بر دست و پای من منجمد شده اند ، باید شکسته شود.
باید به نگاه خود بیاموزم : چون پرنده باشد نه چون سنگ.
باید می رفتم ، برای رفتن باید سبک بار بود ؛ اما سنگینی عادات و اندیشه ای که به عادت پذیرفته بودم ، آزار دهنده بود.
باید دوباره می خواندم ، دوباره اندیشه می کردم، دوباره ...
باید خودم انتخابگر راه خود باشم ، نه از سر عادت و تلقین.
در اوج بحران شروع به مطالعه کردم ، خواندم ، خواندم ، چون تشنه ای که آب تشنه ترش کند .
مذهب هدیه ای بود که به خود دادم ، راهی که خود کسب کردم.
آن روز دانستم : آن چه خود برمی گزینم ارزش این را دارد که بزرگ ترین سختی ها را برای حفظ آن تحمل کنم، آن روز دانستم : اگر در جستجوی حقیقت باشی ، شک به سراغ تو خواهد آمد ، تا پایه های یقین تو را استوار کند، ان روز دانستم : از عبادت تا عبادت ، از عبادت تا عشق ، از خود تا خود ، راهی است که پایان ندارد ، راهی که هر روز شگفت تر ، عمیق تر چهره نشان می دهد و تو مسافر راهی هستی که پایان ندارد.
آن روز دانستم واژه ها تصویر درستی از یک واقعیت را نشان نمی دهند، شناخت و تجربه است که هر روز تو را با تصویر تازه تری از واقعیت روبرو می کنند.
در دنیای هرکس واژه ها به گونه ای تعریف می شوند و اگر بخواهی در بند ظاهر واژه ها بمانی ، خود را ناشناخته باید بمیری.
آن روز دانستم : باید به نگاه خود بیاموزم شناخت خود را از شباهت انسان ها آغاز کند ، تا شفقت بر جانم چیره شود تا در سایه ی مهربانی تفاوت ها را ببینم و بشناسم.
رازی در این کشف بود ، تفاوت انسان هامرا از آن ها دور نمی کرد ، بلکه شباهت بود که جاذبه ی رابطه ی انسانی می شد.
آن روز دانستم : مذهب من راهی است که مرا با خود آشناتر، مرا به خود نزدیک تر خواهد کرد.
آن روز دانستم : از مذهب تا مذهب ، راهی است به فراخنای همه ی هستی.

از کتاب : در جستجوی خود