چاپ

✍🏻نویسنده: سیدمحمد شاهزاده صفوی

اگر در کشورمان فیلم دراماتیکی همچون فیلم سینمایی "ابد و یک روز" بسازند ، کارگردان‌ متهم می‌شود به سیاه نمایی و تزریق نا امیدی در جامعه و یا اگر فیلمی با محوریت یک خانواده پولدار بسازد ، متهم می‌شود به ترویج تجمل گرایی و اشرافی گری ؛ حتی اگر داستان یک خانواده فقیر اما شاد را در قالب یک فضای طنز گونه [همچون سریال پایتخت] به تصویر کشاند، کماکان از طوفان منتقدان در امان نخواهد ماند و اینبار متهم به اضمحلال فرهنگی و همچنین ولنگاری اجتماعی می‌شود.

الغرض اینکه بهانه جویی‌ها و نقد مغرضانه در محصولات فرهنگی و سینمایی کشور منجر به انزوای هنرمندانِ واقعی و در مقابل، گسترش بی ‌هنرانِ پوشالی خواهد شد و نتیجه ای جز تولید فیلم‌های آبکی و بی کیفیت نداشته و در نهایت نیز منجر به جذب مخاطبان به سمت و سوی سریال‌های ترکی و آنور آبی خواهد شد.

آنگاه که سریال‌های امثال مهران مدیری ، رضا عطاران و... را بدآموز می‌دانستیم ، طبیعی است که اکنون شاهد ترویج و چاپ علامت "گودال" [مربوط به یک گروه خلافکار در سریال ترکیه ای] بر روی لباس ها ، تتو ها و همچنین بر در و دیوار شهرمان باشیم.

آنگاه که مجوز اجرای خواننده‌های ارزشی وطن را صادر نکردیم ، طبیعی است که اکنون شاهد جولان امثال ساسی‌مانکن ها باشیم. آنگاه که رپ را به رسمیت نشناخته و این سبک موسیقی را بی‌ربط‌ و‌‌ بی فایده دانستیم ، طبیعی است که اکنون شاهد جذب مخاطبان به سمت تتلو و امثال او باشیم.

آنگاه که برخی از کرسی های فرهنگی را از جوانان گرفته و پیرپاتال ها را در پست های اجرایی سمت دادیم ، طبیعی است که اکنون شاهد مدیریت فشل گونه ی آقایان باشیم.

یک شهر را نباید به اندازه ی وسعت و یا جمعیتش بزرگ پنداشت بلکه هر شهر را بایست به میزان تفکر و فرهنگش سنجید و متاسفانه برخی شهرهای ایران علیرغم وسعت و جمعیت فراوان ، کوچک اند و کماکان از امکانات اولیه فرهنگی و هنری همچون سینما ، کتابخانه ، کنسرت و... به دور اند و همین کمبود امکانات منجر به جذب جوانان شهر به ناهنجاری ها و ابتذالات فرهنگ غربی خواهد شد.

هرچند که برخی از فیلم و آهنگهای داخلی قابل نقد می‌باشند اما بایست مراقب بود که نقد را به سمت تخریب نکشانده و متعاقبا موجب انزوای هنرمندان وطنی نشویم و خلاصه اینکه تمام تقصیر را به گردن سمیه نیندازیم.

سمیه را ملامت نکنید ؛ ما نیز مقصریم....