چاپ

باد ،با رقص دخترک در میان باغ همراه شد و لحظه ای بعد با او به سمت خانه دوید تا از در نیمه باز ،پسر بهاالولد بزرگ را ببیند .
شاید چشمان هیچ یک از درختان باغ ،حتی حوض فیروزه ای ،فرشته هایی را ندیده بودند که هر صبح به آن خانه می آمدند و تا شب ،چشم انتظار تولد کودک می ماندند ،اما باد ،هم فرشتگان زیبا را دیده بود و هم نام کودک را از لبان آنها شنیده بود .
باد ،به ساعت شنی اش نگاه کرد ،درست همان روز که گفته بودند .ششم ربیع الاول سال ششصد و چهار هجری است و صدای صوت قرآن مولانا بهاالولد ،تمام باغ و خانه را پر کرده است و از هزاران دره و کوه گذر می کند .
اهل خانه ،مرد را تا کنون این چنین شاد ندیده اند .
پدر کودکش را در آغوش می کشد و به فرشتگان کوچک سپید ،که دور تا دور قنداق نوزاد حلقه زدند ،لبخندی محبت آمیز می زند و از آنها می خواهد که همیشه ،همراه محمد جلال الدینش باشند و بعد به نماز می ایستد و خدا را برای هدیه ای این چنین شکر می گوید .
با این که دلش در پیش کودک نورسش است خانه را به زنان شهر ،که به تبریک تولد فرزند شیخ بزرگ وخش آمده اند ،وا می گذارد و خودش به مدرسه می رود ،تا آنروز با عشقی که از تولد جلال الدین در قلبش می درخشد ،مجلس درسش را آغاز کند .