چاپ

شکرستان، نخل و خرما، نفت و گاز، کارون و هورالعظیم و... این خوزستان است، ثروتمند اما فقیر، سبز اما زخم دیده از سال ها رنج، مردمانی که هرشب بر روی طلای سیاه می خوابند اما بهره ای از آن ندارند و حتی از یک قطره آب سالم، پاک و شیرین محروم هستند، مردمی که سال هاست با نجابت قفل سکوت بر لب زده اند و هر دولتی که با وعده های جدید می آید، می گویند - بله این دیگه خودشه- همانی آمد که باید می آمد همانی که خوزستان را آباد می کند اما هر دولت دریغ از دولت قبل

مدیرانی بر استان سایه افکنده اند که محرومیت خوزستان را باور ندارند و در سایه آمار و ارقام کذب این استان را بهشت برین توصیف می کنند و می گویند: تمامی مصوبات دولت اجرایی شده است، کو؟ کجاست؟ آدرس بدهید ما هم ببینم. مدیران خوزستانی بین بهبود وضعیت مردم و تامین خواسته های دولت ها بخاطر حفظ موقعیتشان، متاسفانه مسند، میز و مقام را انتخاب می کنند و هرکدام مردم را به دیگری می سپارند.
خوزستان خسته از وعده های عملی نشده، فرتوت از تحمل 8 سال جنگ، روزی در زیر بمب و خمپاره و روزی در زیر خاک، خشک و تشنه روزگار را سپری می کند و مدیران نالایق هر روز بدتر از دیروز زخم های بیشتری بر پیکره این استان وارد می کنند و بیش از 35 سال است که دِین خود را به فراموشی سپرده اند.
هر روز یک مدیر نا لایق ملی یا استانی- می آید و می رود، روضه ای برای مردم می خواند و طعنه و لگدی به دولت های قبل می زند و تقصیر را گردن دیگران می اندازد و می رود و بعد از رفتنش، لوله های جدید علم می شود برای به یغما رفتن آب و نفت خوزستان، می گویم یغما، چون مردم خوزستان واجب تر هستند و نباید نفت و گاز را از مردم ندار خوزستان گرفت و به داراهای غیر خوزستانی داد.
مدیر نالایق کیست؟ مدیر نالایق کسی است که با ریا، تزویر و لابی دالان های مخفی احزاب و گروه های بی هویت را طی می کند تا به لایه های فرادست قدرت نفوذ پیدا کند و به سرکار بیاید، مدیری که بدون هیچ هدف وبرنامه، بدون دلسوزی برای مردم،بدون جسارت، بدون تخصص و تجربه لازم کرسی های مدیریتی ارشد و میانی استان را اشغال می کند و این مدیر بعد از انتصاب، مسلماً بخاطر ادای دین به لابی های خود باید دوست و آشناهای بی لیاقت تر از خود را نیز بر سر کار بیاورد و اینطور است که وضعیت استان می شود چیزی که شاهد آن هستیم.
مدیرانی به ظاهر دلسوز و خیرخواه که در پی حل مشکلات مردمند و از بابت فقر و نیاز و درماندگی خلق خدا،شب و روز در سوز و گداز دائم اند و دائم السفر در شهرها و روستاهای استان با هم رکابان خود می چرخند و تعدادی رسانه ها زرد هم آنان را همراهی می کنند و به به و چه چه راه می اندازند، ‏ اما در لایه های زیرین مدیریتشان جز منافع شخصی و لابی برای حفظ کرسی مدیریتی چیزی دیده نمی شود و در جای دیگر هم استانی ها بخاطر فقر و نداری، نگرفتن حقوق و محرومیت از آب و هوای سالم و... در تجمعات مسالمت آمیز با برخوردهای بد مواجه می شوند.
با مدیریت قبیله ای، قومی و حزبی نمی توان خوزستان را نجات داد، گزینش های سلیقه ای و انفعالی و بدون تفکر جمعی و صرفأ جناحی و قومیتی،همچنان در استان ما اصلی پایدار است، لطفا در خانه هایتان بنشنید و ثروت های مردم را به باد ندهید، محیط زیست را تخریب نکنید، کشاورزی را نابود نکنید، آب را نبخشید و خاک بر سر مردم نریزید.
با حذف این مدیران نالایق می توان به رسیدن تاریخِ انقضای محرومیت خوزستان امیدوار بود، دست بردارید از اینکه اعضای احزاب، ستادهای انتخاباتی، حسینیه های شخصی باید مسئول استان باشد و باید سهم فلان طایفه پشت فلان نماینده،جهت قدردانی از حمایت آنان،محفوظ بماند، اگر برای این مهم چاره اندیشی نشود به زودی شاهد تبعات جبران ناپذیر آن خواهیم بود.

شاید این سؤال پیش بیاید که مگر حفظ صندلی آقای مدیر با رفاه عمومی مردم در تناقض است؟ متأسفانه باید گفت بله. این یک حقیقت انکارناپذیر است که رفاه و ثروت اگر در جامعه فراگیر شود این ثروت فقط در حوزه اقتصاد باقی نمی‌ماند و به حوزه‌‌های دیگری چون فرهنگ و سیاست هم سرایت می‌کند.

اینجاست که زنگ خطر برای آن دسته از مدیرانی که بین منافع مردم و منافع خودشان، خود را انتخاب کرده اند به صدا درمی‌آید چراکه قدرت اقتصادی، فرهنگی و سیاسی می‌تواند موقعیت فعلی آنها را به خطر بیندازند پس این دسته از مدیران تلاش می‌کنند تا موقعیت‌های اقتصادی فقط در دست اطرافیان و باندی که از آنها حمایت می‌کند قرار گیرد تا آینده سیاسی خود را تضمین کنند! و همه دردها دقیقاً از اینجا آغاز می‌شود یعنی قربانی کردن منافع مردم برای بقای آقای مدیر و رفقا!

حالا با این نگاه بیایید دوباره به خوزستان نگاهی بیندازیم تا شاید راز انتصابات قومی و حزبی برملا شود راز نبود عدالت در فرصت‌های اقتصادی برای عموم مردم روشن شود و پاسخ معمای تلخ این‌که چرا خوزستان با این همه ثروت در تنگدستی و فقر غوطه‌ور‌است بیش از گذشته آشکار شود.

به قلم علیرضا نظری و نسرین جلودار