چاپ

مقاله /

دکتر سید نظام الدین امامی فر /دانشیاردانشکده هنر

با بررسی اجمالی در تاریخ هنر جهان ، در می یابیم که تولیدات هنری در بستر جامعه و با توجه به تاثیرات اجتماعی توسط هنرمندان ساخته می شوند .
البته تعریف اثر هنری و هنرمند دارای مولفه های فنی و تخصصی است که در این‌مطلب نمی گنجند و خواننده ی محترم می بایست هر ساخته ی تبلیغاتی و اجرایی را ، اثر هنری و سازنده ی آنرا هنرمند ننامند .

تمامی آثار تولید شده ی هنری ، با سفارش از سوی کارفرما انجام و در ساختارهای متفاوت تصویری و بیانی تولید می شوند.

سفارش دهندی درونی که همان روح هنری درونی شده ی هنرمند است که برابر بازتاب تاثیرات اجتماعی و به ترکیب بندی عناصر و نشانه های مرتبط پرداخته و *اثر هنری* را تولید می کند . سفارش دهندگان بیرونی هم می بایست از کانال شخصی هنرمند ( دریچه ای نگاه ) سفارش خودشان را به نوعی به هنرمند منتقل کنند و آنگاه نتیجه آن را بعنوان تولیدات هنری به مخاطبان انتقال دهند.
مسیر کوتاهی که به تولید اثر هنری می انجامد و هرگونه خلا و دخالت در این ارتباط ، چرخه را داری نقص و انحراف می کند .
هنرمندان تاثیرگذار نیاز به دیده شدن دارند تا دیدگاه موشکافانه ی خودشان را به جامعه منتقل کنند .

هنرمندان سلطان ترکیبات ذهنی خودشان هستند که متاثر از فضای اجتماعی می باشد، هنرمندان را نمی توان در قالبهای اجباری جای داد ، قالبهای خودساخته ی هنرمندان ، ترکیبی از آموزش ، تجربه و تاثرات اجتماعی است که آرام آرام شکل می گیرد و بعنوان روش و جهان بینی در شیوه های تصویری و شنیداری و ... شکل بیانی و ترجمه شده به مخاطب عرضه می کنند .

جان اثر تولید شده ، گاه با تصورات و نشانه های مشترک مخاطبان همراه می شود و ارتباط ، آغاز و اثر از مولف جدا می شود و زندگی جدیدی را آغاز می کند و در بستر اجتماع تکثیر و نشر پیدا می کند که این مرحله ی جدیدی از دگردیسی اثر هنری است ( اثر هنری از مولف جدا می شود ) .

اتفاق دردناک درونی که برای هنرمند دغدغه می شود ، حذف او از اثرش است ، که منجر به نقص در زنجیره ی تولید اثر می گردد و دگردیسی جدیدی آغاز می شود که گاه منجربه تبلیغ او و گاه به حذف و انحراف می انجامد .
برای همین موضوع است که هنرمندان همواره دوست دارند که به همراه اثر خود دیده شوند .
البته شاید تولد وجان گرفتن اثر هنری آرزوی هر هنرمندی است ... اما وابسته بودن و دیده شدن نیز از صفات ذات آفرینش است که حمد و ستایش را دلیلی بر آن است .

هنرمندان متفکر ، فخر جامعه بوده که همواره نکات پنهان در بسترهای اجتماعی را با تولید آثارشان به مخاطبان عام و خاص ، بیان می کنند تا شاید کارفرمایان (مدیران متخصص) بتواند بعنوان چراغی از آن استفاده کنند .
منزوی کردن و بگوشه رانندن این قشر فرهیخته ، نتیجه ای بجز خسران برای جامعه در پی نخواهد داشت .
هر جامعه ی سالمی به نبوغ و بلوغ و جهان بینی برخواسته از بطن جامعه ، احتیاج دارد که هنرمندان ، تولید کننده ی آنند .

نگذاریم‌ که هنرمندان در پیله ی انزوا فرو روند‌ و از آنها موجودات دیگری ساخته شود .