چاپ

یادداشت/

امیر کرامت نیا

این دو عکس را کنار هم مشاهده کنید،
می گویند عکاس عکس سمت راست خودکشی کرد، با وجود جهانی شدن عکس و معروف شدن عکاس در جهان ،او به این نکته اندیشید:
چرا وقتی دیدم کرکس منتظر مرگ کودک بینواست بجای اینکه عکس این صحنه را بگیرم و راهم را کج کرده بروم به او کمک نکردم ؟
آیا همه کسانی که عکس را می بینند کاری برای دیگر کودکان مشابه می کنند؟
آیا افسوس خوردن تنها کاری است که می شود کرد؟

در باره عکس سمت چپ و‌حس خالصانه و تعلق خاطر این کودک به امام حسین ع
قلم فرسایی های زیادی شد؛
اما هیچکس از کیسه بزرگی که بر دوش این کودک است سخنی نگفت !
لباس مندرس او را ندید!
از کودکی و بازی کردن او ، از درس مشق و حال خانواده اش ، از اینکه چرا باید تا این وقت شب بیرون از خانه باشد؟
چرا باید در این سن کم کار کند
و هزاران سوال دیگر چیزی نگفت .از کودکان مشابه او چیزی نگفتند.

فقط از شور و احساساتی که خود می پسندیدند گفتند. اما از خود نپرسیدند کودکی که بجای مدرسه و آغوش خانواده و تعلیم و تربیت در زباله ها بگردد و با هزار جور آدم ناباب سرو کار داشته باشد چه آسیب هایی می تواند به او برسد .
با وجود این آسیب ها و با گذشت زمان و درک دنیای بی رحم ، آیا بر سر این عقیده و مرام خالصِ کودکیِ خود خواهد ماند؟