چاپ

پایگاه چهارم شکاری دزفول
در قلب یک شهر و مردمش

یادمان نمی‌رود در زمان جنگ، آنگاه که مردان و زنان و کودکان این شهر، با دست خالی موشک شکار می‌کردند و با اسلحه ضد نفر به جنگ بمب افکن می‌رفتند، این سیمرغ‌های پایگاه چهارم شکاری دزفول بودند که عرصه آسمان را بر مگسان متجاوز تنگ می‌کردند و شانه به شانه اهالی دزفول از این شهر پایتخت مقاومت ساختند.
جنگ که تمام شد، شهر و پایگاهش در آغوش هم آرام گرفتند درست مانند فرزندی در آغوش مادرش.
اما باز فتنه ای برپا شد و اینبار نه در جنگ رودرو که دوست نمایی خنجر از پشت میزد
با رفتاری شیطنت آمیز انگار که برای شکار خود طعمه گذاشته باشند، ابتدا در شهر مجاور به ساکنان پایگاه زمین دادند و بعد دری از پایگاه، در مرز آن شهر باز کردند
به لطف سکوت بی معنای متولیان دزفول و مسئولین پایگاه، کم کم نام نامی دزفول از کنار نام پرآوازه پایگاه چهارم شکاری حذف شد و حالا انگار میخواهند این فرزند را از مادرش بگیرند و به دایه مهربان‌تر از مادر بدهند!!
گفتیم و گفتند و فریاد زدیم( مبادا فاجعه تکرار شود ) اما آنانی که باید، نشنیدند!!
نه، شنیدند اما انگار داستان گوش و ناله بود و صلاح بر نشنیدن!!
با یک چشم خون و یک چشم اشک به دنبال آنانی گشتم که این شهر را به قیمت جان نگه داشتند و به افتخار اسطوره مقاومت رساندند
اما انگار آنان هم در زیر آوار کوچه های موشک خورده مانده بودند.
پس چاره را در این دیدم که کوله بار خاطرات افتخار آمیز شهرم را بر دوش نهم و به دیدارشان به شهید آباد بروم. شاید از میان مزارهای فراوان شهدای موشکی و شهدای جبهه کسی ندای هل من ناصرا ینصرنی شهر مرا بشنود یا از میان مزار دستها و پاهای شهدا، اشارتی برای حفظ حریم شهرم ببینم.